دیده بان حقوق حیوانات ایران: پس از انتشار خبر کشته شدن یک یوزپلنگ در سمنان توسط سگ*های گله، «سپهر عیدی*وند» نوجوان ۱۲ ساله* خوزستانی که از شنیدن این خبر شدیداً* ناراحت شده بود متنی نوشت که با اندکی ویرایش در سبزپرس منتشر شده است.

ناامید بود. پریشان بود. گرسنه بود. این دیگر پسر بچه*ای نیست که اشتباهی به جنگل آمده و گرسنه است. این کسی نیست جز یوز ایرانی. بله. سرش را به چپ و راست می*چرخاند. دنبال غذا می*گشت. کلی، بزی، چیزی، هیچ چیز نبود، هیچ چیز. انسان*ها تمامشان را غارت کرده بودند. یوز در حالی که لب پائینی اش را می گزید با خود گفت: آخر آنها این همه گوسفند دارند، این همه مرغ دارند، به مقدار فراوان، چرا می آیند و غذای ما را می کشند. فقط یک دلیل می تواند داشته باشد: تفریح و خوشگذرانی. آهی کشید. در حالی که پیش می*رفت و دنبال چیزی می گشت، گرچه می*دانست چیزی پیدا نمی*کند. با خود گفت: این موجود دوپای خونخوار حتی به آن حیوان*هایی مانند گاوها و بزها و غیره که برای او زحمت می*کشند و مزد آنها یک ضربه شلاق و چوب است هم وقتی پیر می شوند، رحم نمی کند و آنها را می*کشد. یاد بچه*هایش افتاد. در چشمانش حلقه*ی اشک پدیدار گشت. لبش می*لرزید. نمی*خواهم یا بهتر است بگویم نمی*توانم حال او را توصیف کنم. چون من هم انسانم. همان موجود دوپا. یوز که کاملاً مطمئن بود غذایی پیدا نمی*کند، از کوه پایین آمد. دراز کشید و در حالی که دست*هایش را زیر سرش گذاشته بود، به جلو خیره شد. یاد داستان*های پدربزرگش می*افتاد که از سرسبزی و انبوه حیوانات سخن می*گفت. اما این داستان هم مثل همه داستان هاست. در حالی که تصویر بچه هایش را که گرسنه بودند در ذهنش مجسم می*کرد و در حالی که کشتن جفتش توسط انسان در جلوی چشمانش نقش بسته بود، صدایی شنید. صدای فلوت. توجهی نکرد. آوای فلوت زیبا بود. اما نمی توانست دل غمگین او را بهاری کند. اما ناگهان جا خورد. با خود گفت: این صدا، صدای فلوت چوپان است. خوشحال شد. امید مثل چراغی در قلب او روشن شد. خرامان خرامان به سوی آوای فلوت پیش رفت. وقتی تصویر مبهمی از گله را دید قدم*هایش را آهسته تر کرد. وقتی کمی جلوتر رفت در پشت درختی پنهان شد. گله را رصد کرد. لبخند زد. می توانست خودش و بچه هایش را از گرسنگی نجات دهد. آرام آرام از پشت گله به طرف گوسفندی خزید. ناتوان بود. درمانده بود. خسته بود. حتی شک داشت که بتواند گوسفند را بگیرد. چند قدمی به گوسفند نمانده بود که صدایی شنید. صدایی که خیلی برایش آشنا و متاسفانه بسیار تلخ بود. صدای پارس سگ ها. در آن لجظه این گربه ایرانی، دیگر چیزی نمی دید. اشک جلوی چشمانش را گرفته بود. ناامیدانه به طرف گوسفند یورش برد. اما سگی جلویش را گرفت. دندان*هایش را به علامت تهدید به او نشان داد. یوزپلنگ که می*دانست دیگر از غذا خبری نیست، با خودش گفت: حداقل در آخرین لحظات زندگی در کنار بچه*هایم باشم و به طرف کوه دوید. مثل اینکه سگ ها نمی خواستند دست از او بردارند. می خواستند او را بگیرند. ناگهان یوز ناتوان آخرین زورش را برای رسیدن به کوه زد. خیلی درمانده بود. گرسنه ، خسته، روی زمین افتاد. در حالی که نفس نفس می زد و صدای سگ ها را از پشت سرش می*شنید، ناامیدانه تلاش کرد تا بلند شود. ولی نمی توانست. ناگهان جسمی را بر روی پوست خال خالی اش احساس کرد. بعد فقط چند لحظه طول کشید. تا دیگر چشمانش را باز نکرد. خداحافظ هم وطن.