وی به گفتوگوی خود با دامداران و کشاورزان اشاره میکند و میگوید: برخی دامداران در همانجا به سراغ ما آمدند و مصرانه میخواستند تا به هر طریقی که شده مسئولان را متقاعد کنیم تا از پروژه احیای ببر در منطقه صرفنظر کنند. آنها میگفتند مسئولان در حال فنس کشی منطقهای هستند که میخواهند در آنجا ببرهای سیبریایی را رها کنند. این منطقه 70 کیلومتر تا پاسگاه زاغمرز فاصله دارد. براساس آنچه محلیها میگفتند از یکسو منطقه در حال فنسکشی است و از سوی دیگر یک محیطبان برای آموزش مرتبط با ببرهای سیبریایی به مسکو اعزام شده و قرار است محیطبان دیگری هم برای آموزش به روسیه اعزام شود. دامداران میگویند با ورود ببرها به منطقه، دامهای آنها وحشت میکنند و دامداری آنها با مشکل مواجه میشود.
کهرم خاطر نشان میسازد: اگر دامدار به منطقه نرود پوشش گیاهی به اندازهای انبوه میشود که دیگر کسی نمیتواند وارد منطقه شود. دامداران معتقدند که سازمان با این کار معیشت آنها را به خطر میاندازد. آنها با همان بیان سادهشان میگفتند در صورتی که ببرها به منطقه وارد شوند ممکن است یکی دو هفته اول، چند نفری برای بازدید به منطقه بیایند اما پس از آن، با توجه به بعد مسافت، کمتر کسی حاضر میشود 70کیلومتر مسافت را طی کند تا 4قلاده ببر در قفس را ببیند. وی میگوید: با این اوصاف آیا بهتر نیست این ببرها را در باغ وحش تهران به معرض نمایش بگذارند. باید در نظر داشت که درجه حرارت در میانکاله در تیر و مرداد به 40درجه میرسد با این میزان حرارت یک ببر هم زنده نمیماند. به همین دلیل شایسته است به جای صرف هزینه نگهداری ببرها در منطقه فنسکشی شده، دامداران و صیادان را از میانکاله خارج کنیم و اراضی کشاورزی را که روزگاری سازمان خریداری کرده بود از زیرکشت و زرع بیرون بیاوریم. گرچه زمزمه خرید باعث افزایش قیمت این اراضی شده است اما نکتهای که وجود دارد این است که اکنون همه بودجه و امکانات روی پروژه احیای 4 قلاده ببر متمرکز شده و اصل موضوع یعنی حفاظت از پناهگاه حیات وحش و زیستمندان منطقه به فراموشی سپرده شده است.به گفته کهرم، با احیای ببر سیبریایی در میانکاله این منطقه نه تنها رونق نمیگیرد بلکه موقعیت آن تضعیف میشود زیرا باورود ببرها به منطقه، فشار چرای دام به جاهای دیگری منتقل میشود و برای مناطق دیگر مشکل ایجاد میشود