پلنگ ایرانی (Panthera pardus saxicolor)

بزرگترین یا یکی از بزرگترین زیرگونه های پلنگ است که بومی غرب آسیا می باشد.
این زیرگونه پلنگ در فهرست «گونه های در خطر انقراض» آی یوسی ان قرار دارد.

جمعیت

شمار پلنگ های ایرانی بالغ در سراسر کشورهای محل زیست آن کمتر از ۸۷۱ تا ۱۲۹۰ قلاده برآورد می شود. جدیدترین برآوردهای ملی به این شرح است: ۵۵۰ تا ۸۵۰ در ایران، ۲۰۰ تا ۳۰۰ در افغانستان، ۷۸ تا ۹۰ در ترکمنستان، حداکثر ۱۰ تا ۱۳ در ارمنستان، حداکثر ۱۰ تا ۱۳ در آذربایجان، ۳ تا ۴ در قراباغ، حداکثر ۵ در گرجستان، حداکثر ۱۰ در قفقاز شمالی فدراسیون روسیه و حداکثر ۵ قلاده در ترکیه.
ایران مهمترین زیستگاه پلنگ در خاورمیانه است و جمعیت مناسب پلنگ در این کشور امکان بقای گروه های کوچک این حیوان در قفقاز، شرق ترکیه و احتمالاً ترکمنستان را از طریق مهاجرت های بین مرزی افزایش می دهد. با این حال تراکم جمعیتی پلنگ در ایران بسیار پائین است و ۰٫۰۶ تا ۰٫۱ قلاده در هر ۱۰۰ کیلومترمربع برآورد می شود.

وضعیت حفاظتی

اصلی ترین تهدید پیش روی بقای این حیوان جداشدن زیستگاه ها و قطع ارتباط ژنتیکی گروه های مختلف این حیوان است که معمولاً به تشکیل گروه های بسیار کوچک منجر شده است. به طوری که در تمام قلمرو زیستی این حیوان هیچ گروه جمعیتی وجود ندارد که شامل بیش از ۱۰۰ پلنگ بالغ باشد.
کاهش طعمه بر اثر شکار انسان ها، توسعه زیربنایی، مزاحمت های انسانی و از میان رفتن زیستگاه (شامل چیدن گیاهان و قارچ های خوراکی، ساخت معدن، جاده سازی، جنگل زدایی، آتش سوزی و چرای دام) عواملی ست که منجر به تکه تکه شدن زیستگاه های حیوان شده است.
شکار مستقیم این حیوان ممکن است به عنوان تروفه برای فروش پوست (در افغانستان)، تیراندازی برای حفاظت از حیوانات خانگی (ایران و ترکمنستان) و کشتن به محض مشاهده (قفقاز و شرق ترکیه) صورت گیرد. این موارد شایع نیست ولی با توجه به جمعیت کوچک این حیوان تأثیر قابل توجهی بر ادامه حیات گروه های کوچک این حیوان دارد. به ویژه در قفقاز که پلنگ ها در تعدادی ناچیز در مناطقی وسیع پراکنده اند و از بین رفتن حتی یک عدد از آن ها ثبات جمعیتی را برهم می زند، به همین دلیل حتی در مناطقی که از نظر شکار غنی هستند، همچون جنوب ارمنستان، تعداد واقعی پلنگ ها بسیار کمتر از چیزی است که با توجه به تعداد حیوانات شکار آن می توان حدس زد.

طعمه

غذای پلنگ با توجه به منطقه ای که در آن زندگی می کند متفاوت است. بخش عمده غذایی پلنگ ایرانی از شکار سم داران میان جثه همچون گوزن، غزال ایرانی، گوسفند وحشی، بز کوهی و گراز تأمین می شود. در کنار آن از شکارهای کوچک تری نظیر موش، خرگوش و تشی و گوشتخواران کوچک تر مانند روباه و شغال در کنار انواع پرندگان و خزندگان طعمه او می گردند.











منبع: ویکی پدیا