سم من شجاع است.من 11 ماهه هستم.مادر و همه خواهر برادرهایم به دست مأموران شهرداری کشته شدند.اما من زنده ماندم.خیلی ترسیده بودم،به همین علت سعی می کردم در مکانهای دور افتاده و خلوت مخفی شوم.





ما گرسنگی وادارم کرد برای یافتن غذا از مخفی گاه بیرون بیایم و به همه جا سر بکشم. یک شب مرد جوانی مرا پیدا کرد و سعی کرد مرا با سگ خودش که سگی بزرگ و قوی بود جنگ بیندازد.من ترسیدم و شروع به فریاد زدن کردم،اما هیچ کس به کمکم نیامد.حتی یک بار کم مانده بود از دستشان فرار کنم ولی آن مرد با لگدی که به پایم زد مرا مجبور کرد که برگردم.حالا پایم آن قدر درد گرفته بود که دیگر نمی توانستم بدوم.بنابراین آن سگ بزرگ تا جایی که میتوانست گازم می گرفت و گلویم را فشار می داد و من هیچ کاری نمی توانستم بکنم. اما ناگهان معجزه ای اتفاق افتاد.خانم سمیرا مقدم و همسرش آقای کامیار کاشانی که هر دو از گردانندگان کانون دوستداران حیوانات و پناهگاه وفا هستند،موقع بازگشت از پناهگاه مرا دیدند.آنها از ماشین پیاده شدند و پس از یک بگو مگو و دعوای مفصل مرا گرفتند و توی ماشین خودشان گذاشتند. پای من شکسته بود،بنابراین من مدتی در منزل خانم لیدا اثنی عشری،از فعالان و گردانندگان کانون و مدیر پناهگاه وفا تحت مراقبت قرار گرفتم و پس از خوب شدن به پناهگاه منتقل منتقل شدم. با این که آن شب صدای جیغ و داد من همه جا را پر کرده بود،اما حالا من یکی از آرام ترین و مهربانترین سگهای پناهگاه هستم