گوشهای اسب به ندرت ثابت هستند. درست مثل دیشهای رادار که آسمانها را تحت نظر می گیرند، گوشهای اسب هم مرتب به این طرف و آن طرف درحرکت هستند و کوچکترین علائم صوتی را از دنیای اطراف دریافت می کنند. برای اجداد اسب امروزی این دو به خصوص مهم بوده است که تنها وسیله برای حفظ جان، به سرعت فرار کردن از خطر بوده و به این ترتیب خیلی مهم بوده است که از اولین علائم هشدار دهنده (علائم خطر) آگاه شوند. به طوریکه بتوانند قبل از آنکه دشمن حمله ور شود در طی چشم بر هم زدن به سرعت دور شود و گوشهای اسب که دائماً در حرکت است اولین سیستم هشدار آنها بوده است.
به علت اینکه حالت گوشها با روحیه اسب تغییر می کند، طرز قرار گرفتن گوش می تواند به منزلة علائمی توسط سوار (همراه) تعبیر شود. یک اسب می تواند حالت روحی اسب دیگری را با نگاه کردن به گوشهای آن اسب تشخیص دهد. بنابر این گوشها دارای یک نقش دو گانه هستند. آنها علائم صوتی را دریافت می کنند و علائم بصری را ارائه می دهند. این علائم بصری بی اندازه مفید هستند برای اینکه گاو، گوزن وآهو شاخ دارند که از نوک کله آنها به طرفین بیرون می روید و این امر حرکت گوشهای آنها را مخفی می کند، ولی گوشهای اسب مخفی نیستند حتی از یک فواصله بسیار دور هم به طور کامل قابل رویت هستند یا حتی وقتی که اسب را می توان به حالت نیم رخ دید.
حالات گوشها در اسب به طریق ذیل است:
وقتی گوشها به حالت معمولی هستند آنها به صورت آزاد و رو به بالا نگاه داشته می شوند. به طوریکه روزنه آنها به طرف جلو و خارجی (بیرونی) است. در این حالت اسب می تواند محوطه جلو و هر دو جانب را تحت نظر بگیرد. این حالت معمولی به بهترین وجه محیط اطراف را پوشش می دهد. ولی به محض اینکه صدای عجیبی شنیده می شود، یک یا هر دو گوش سریع روبه آن صدا می چرخند و آن را با دقت مورد آزمایش قرار می دهند.



ادامه دارد....