نمایش نتایج: از 1 به 2 از 2

موضوع: جفت ماندگی

  1. #1
    کاربر ساده

    تاریخ عضویت
    Jul 2010
    شماره عضویت
    977

    جفت ماندگی

    احتباس زائده های زایمانی (جفت ماندگی) (Retentio secundinarum)
    اگر زائده های زایمانی (جفت) درعرض 12 ساعت پس از زایمان (Post partum) از بدن گاو جدا و دفع نگردند به این حالت احتباس زائده های زایمانی (Retentio secundinarum) اطلاق میگردد.
    گاوهایی که دچار احتباس زائده های زایمانی (Retentio secundinarum) میگردند مشکلات بسیاری در بارداریهای بعدی خواهند شد (این گاوها بعضی مواقع اصلا بارور نمی گردند). بنابراین دلایل آن میبایست بدقت تحقیق گردند.

    • Atonia uteri
    انقباضات رحم تحت هورمون اکسی توسین پس از زایمان دارای اهمیت زیادی است. اختلال در این امر سبب Atonia uteri میگردد که میتواند دلیل Retentio secundinarum نیز باشد.

    دلایل ذیل میتوانند سبب Atonia uteri گردند:
    • حجیم شدن بی حد رحم تحت آبستنی دو یا چندقلویی
    • ازدیاد بیش از حد مایع کیسه جنینی (بیش از 200 لیتر) (Hydrops) غشاهای دور جنین (آلانتوئیک Allantoic، آمنیون Amnion ، کوریون Chorion ).
    دلیل آن فشار زیاد برروی این غشاها یا فشار برروی طناب ناف Funiculus umbilicalis میباشد. این حالت در گاو اغلب در بارداری سمت چپ رخ میدهد که بدلیل تنگی جا بعلت وجود Rumen یا بعلت پیچش و چرخش ارگانها Torsion بوجود میآید.
    درمان جراحی این دامها رضایت بخش نمیباشد و از دیدگاه اقتصادی این گاوها سودمند نمیباشند.
    • نگهداری و تغذیه نادرست

    بطور نرمال زائده های زایمانی در گاو در مدت 6 تا 12 ساعت پس از زایمان جدا و دفع میگردند و درعرض 3 هفته رحم حجم عادی خود را بدست می آورد و ترشحات مهبلی قطع میگردند. ترشحات مهبلی در ابتدا رقیق و کدر هستند و بعداز چند روز غلیظ و شفاف و گهگاه لکه های خون نیز مشاهده میگردد. در حالت عادی بعداز ده روز ترشحات کاسته و بتدریج قطع میگردد.

    تخمدانها درصورت عدم اختلال یک ماه پس از زایمان اعمال فیزیولوژیکی خود را بازمییابند. اولین و احتمالا دومین فحل پس از زایمان قابل رویت آشکار نیست. (اولین سیکل جنسی پس از زایمان اغلب کوتاه و احتمالا 15 روز به درازا میکشد [نرمال 21 روز] ).

    زائده های دوره نفاس که جدا و دفع نگردیده اند سبب عفونتهای رحمی میگردند زیرا محیط بسیار مساعدی برای تجمع باکتریها میباشند.

    احتباس زائده های زایمانی سبب آسیبهای اقتصادی فراوان برای دامداریها میباشد. از یکسو حدود یک سوم دامهای تحت این اختلال دیگر بارور نمیگردند و دوباره سازی (Regeneration) رحم این دامها به تاخیر می افتد و ازسوی دیگر هزینه های مداوا و خدمات دامپزشکی نیز بوجود می آیند.

    بنابراین مدیریت آگاهانه دامداریها در جهت باروری و بارداری ایده آل سبب شکوفایی اقتصادی دامداریها است.

    درمان احتباس زائده های زایمانی:

    درصورت وجود احتباس زائده های زایمانی اطلاع فوری دامپزشک لازم است.

    الف: اگر پوسته زائده زایمانی نازک باشد نشانگر نارسی پلاسنتوم میباشد. دلیل این نارسی زایمان زودرس میباشد. در این حالت مانند التهاب پلاسنتوم (مثل آبورت [سقط جنین] در اثر التهاب) بهتر است که جدا کردن این زائده ها کمی با تاخیر انجام گیرد (از سومین روز پس از زایمان).

    (پلاسنتوم [Placentom] محل اتصال پوسته کیسه جنینی جفت یعنی کوتیله دون [ Cotyledon ] (بخشی از کوریون Chorion ) با کارونکل رحم (آندومتریوم) [Caruncle] میباشد).

    ب: اگر زائده های زایمانی بسیار پرآب میباشند نشانگر زایمان بموقع است و جداکردن این زائده ها بهتر است پس از 12 تا 24 ساعت پس از زایمان انجام گیرد.
    بعداز جداسازی زائده های زایمانی درمان پیشگیرانه بمدت 10 روز توسط آنتی بیوتیک یا سولفون آمید انجام میگیرد تا درصورت انتقال باکتری در رحم مبارزه گردد.


    پرولاپس رحم (Prolapsus uteri) بندرت پیش میآید و علت آن میتواند در ادامه انقباضات زایمانی (دردهای زایمان) پس از زایمان باشد.

    پرولاپس واژن (مهبل) (Prolapsus vaginae) هم در دامهای باردار و هم در دامهای بدون آبستنی مشاهده میگردد و دلایل آن عبارتند از:

    تغییرات ساختاری و بی استحکام شدن رباط نگهدارنده واژن تحت تاثیر هورمون که عوامل ذیل شرایط را برای این تغییرات مساعد میگردانند:
    سن بالا
    زایمان بیشتر
    سیستهای تخمدان



  2. #2
    کاربر ساده

    تاریخ عضویت
    Jul 2010
    شماره عضویت
    977
    باقی ماندن لایه های جنینی (بعد از تولد گوساله) در گاو (بویژه گاوهای شیری) در مقایسه با دیگر حیوانات به دفعات بیشتری دیده می شود. بطور معمول جفت گاو در یک محدوده زمانی ۱۲ ساعته پس از زایمان باید از بدن گاو خارج گردد. اگر قسمتی از جفت بعد از تولد به مدت طولانی تری باقی بماند یک مورد پاتولوژیکی و غیر نرمال در نظر گرفته می شود. باقی ماندن قسمتی از جفت بیشتر معمول بوده و بخش درگیر، پلاسنتوم نزدیک تخمدانهای شاخ آبستنی می باشد. فراوانی جفت ماندگی در گله های گاو در شرایط عادی ۱۰-۷ درصد می باشد. زایمان غیر طبیعی (مانند دوقلوزایی، سخت زایی، سزارین، سقط جنین و گوساله زایی پیش از موعد) بروز جفت ماندگی را افزایش می دهد. در گله هایی که آلوده به باسیلوز، لپتوزپیروز، ویبروز، لیستروز و سایر موجودات آلوده کننده هستند جفت ماندگی ممکن است به میزان ۵۰% و یا بیشتر در گله روی دهد.

    استفاده از هورمونهای گلیکوکورتیکوئید برای زایمان زودرس و زمانبندی شده باعث بروز حدود ۶۷% جفت ماندگی می گردد. گاوهایی که دارای سابقه جفت ماندگی هستند در زایمانهای بعدی هم احتمال بیشتری برای ابتلا به جفت ماندگی دارند. در گله هایی با مشکلات مدیریتی، مشکلات تغذیه ای، بیماریهای متابولیکی و ورم پستان حاد شیوع جفت ماندگی ممکن است بطور غیر طبیعی بالا باشد.

    ● علل جفت ماندگی:

    بسیاری از عوامل مستقیم و غیر مستقیم به عنوان علتهای موثر برای جفت ماندگی در نظر گرفته می شود. جفت ماندگیهای مکرر بعنوان یک علامت کلینیکی برای بیماریها و شرایط غیر نرمال رایج در گله در نظر گرفته شود. در طول دوران آبستنی گاو پلاسنتوم (شکل ۱) رابط بین لایه مادری و لایه جنینی می باشد و در طول این دوره در حدود ۱۰۰ پلاسنتوم در رحم گاو موجود می باشد. هنگامی که زایمان شروع می شود و انقباضات رحمی آغاز می گردد جریان خون به قسمتهای مادری و جنینی پلاسنتوم کاهش می یابد. با کشیده شدن رگهای خونی کوچک، فشار مویرگی کاهش یافته و جدا شدن لایه های جنینی اتفاق می افتد و انقباضات رحمی بعد از زایمان جداسازی و خروج لایه ها را کامل می کند.

    هر گونه فرایندی که باعث فشار مداوم بر لایه های مادری و جنینی (زخم شدن، ورم و یا آلودگی) شود معمولاً باعث باقی ماندن لایه ها می گردد. ناتوانی رحم برای ایجاد انقباض در برخی موارد مانند گاوهای مبتلا به تب شیر ممکن است موجب باقی ماندن جفت شود حتی اگر لایه های جنینی بطور کامل جدا شده باشد. بسته شدن سریع شاخ رحمی غیر آبستن و یا دهانه رحم ممکن است لایه ها آزاد شده را به دام بیاندازد (بویژه در لایه های جنینی که بطور استثنایی بزرگ شده باشند). پیچیده شدن لایه های جنینی در اطراف لایه مادری بطور فیزیکی می تواند جفت را به دام بیاندازد و در کل باید گفت عوامل غیر مستقیم جفت ماندگی بشدت متفاوت بوده و می توانند در سه گروه گسترده زیر گروه بندی شوند:

    ۱) استرسهای مداوم و کمبودهای تغذیه ای و یا عدم تعادل جیره (مشکلات مدیریتی)

    ۲) آبستنیهای کوتاه مدت و طولانی مدت

    ۳) عوامل گوناگونی همچون بزرگی جنین، سخت زایی، زخم، تغییرات فصلی و ...

    پلاسنتوم یک گاو آبستن که نشاندهنده ارتباط بین جنین و مادر می باشد

    ● درمان جفت ماندگی:

    هدف اصلی تمام معالجات جفت ماندگی، برگرداندن قسمتهای مختلف دستگاه تولیدمثلی گاو به حالت نرمال در حداقل زمان می باشد. جفت ماندگیهای جزئی ممکن است تا موقعی که بغرنج نشود (مانند التهاب رحمی و یا فساد رحمی) لازم به توجه نباشد. هنگامی که مشکلات شروع شد گاو مبتلا به افزایش دمای بدن، عدم مصرف خوراک و کاهش تولید شیر شده و از واژن مواد متعفن خارج می گردد. این حیوانات باید مورد بازرسی قرار گرفته و به روش سیستماتیک با آنتی بیوتیک (احتمالاً با تزریق وریدی و مایع دکستروز) و یا به روش موضعی داخل رحمی توسط دامپزشک و یا زیر نظر مستقیم دامپزشک درمان گردند.

    بطور کلی دو روش برای مدیریت جفت ماندگی هنگامی که هیچ گونه امکانات متمرکز موجود نباشد وجود دارد که برطرف نمودن دستی جفت ماندگی و جداشدن طبیعی است. روش دستی یک روش عمومی بوده ولی بدلیل آسیب احتمالی به لایه ظریف رحم (آندومتر) نباید استفاده گردد. به دستور دامپزشک برخی از آنتی بیوتیکها و مواد ضدعفونی کننده ممکن است در داخل رحم قرار داده شوند. اگر لایه های جنینی به علت انقباضات ضعیف رحمی آزاد نشوند بعد از زایمان ممکن است با کمی کشش خارجی و بدون صدمه زدن به رحم خارج گردند.

    بر اساس مطالعات امروزی که بر روی جفت ماندگی صورت گرفته است بهترین روش آن است که اجازه داده شود لایه های جنینی بطور طبیعی و با اعمال و یا بدون اعمال تجویز دارویی خارج شوند. هورمونهایی مانند پروستاگلندینها، استروژنها و اکسی توسین ممکن است برای خارج کردن مایعات و مواد زاید باقی مانده در رحم مورد استفاده قرار گیرند. پروستاگلندینها ممکن است برای درمان فساد رحم نیز مورد مصرف باشند. اگر بیرون ریختن مواد داخل رحم با استفاده از درمان هورمونی موفقیت آمیز نبود معاینه و شستشو دستی با آب گرم پیشنهاد می گردد که به دنبال آن باید محلولهای آنتی بیوتیک مورد استفاده قرار گیرد. یک سری از تزریقات داخل رحمی معمولاً تاثیر بیشتری از درمانهای منفرد دارند که طول دوره درمان و تعداد دفعات درمان باید بصورت موردی توسط دامپزشک مشخص گردد. گاوهایی که دارای جفت ماندگی بوده و درمان نشده باشند روزهای باز طولانی تر، فرصتهای آبستنی کمتر و سرویس بیشتری برای هر آبستنی نسبت به گاوهایی دارند که مبتلا به جفت ماندگی شده و توسط محلولهای آنتی بیوتیک درمان شده اند. و در کل انتخاب یک آنتی بیوتیک و یا تعداد بیشتری از آنتی بیوتیکها باید به دستور دامپزشک صورت گیرد.

    ● پیشگیری از جفت ماندگی:

    باید در نظر داشت که پیشگیری از جفت ماندگی کلید اصلی موفقیت است ولی به دلیل اینکه عوامل مستقیم و غیر مستقیم بسیاری در آن نقش دارند به نظر خیلی مشکل می باشد. حالت ایده آل آن است که بهداشت رعایت شده و گاو قبل و بعد از زایمان از لحاظ جسمانی سالم و فعال نگهداری شوند. جیره غذایی محدود و بالانس شده در طول ۸-۶ هفته دوران خشکی، تحرک کافی در روز، محل زایمان تمیز، بزرگ و راحت و بکار گیری روش مناسب و بهداشتی در طول زایش شانس عفونت و باقی ماندن قسمتهای تولیدمثلی را کاهش می دهد. برای کاهش بروز جفت ماندگی چندین روش ممانعت کننده به شرح زیر توصیه می گردد:

    - در مناطقی که دارای سلنیم کم و در حد آستانه است، رعایت سطح مناسب سلنیم جیره (ppm ۱/۰) باعث کاهش شیوع جفت ماندگی می گردد و در مواردی مکمل سازی سلنیم با تزریق ممکن است استفاده گردد.

    - گاوهایی که دارای کمبود ویتامینهای A و D هستند میزان جفت ماندگی بالایی دارند. اگر کمبود این ویتامینها ادامه داشته باشد تزریق عضلانی ویتامینهای A و D در ۸-۴ هفته قبل از زایمان موثر می باشد.

    - نسبت کلسیم به فسفر در گاوهای خشک در پیشگیری از تب شیر بی نهایت مهم است که در مورد جفت ماندگی هم صادق است. ثابت نگه داشتن نسبت کلسیم به فسفر در حد ۵/۱ به ۱ تا ۵/۲ به ۱ کاملاً ضروری است. اگر این نسبت به بالای ۵/۲ به ۱ برسد میزان تب شیر و جفت ماندگی افزایش می یابد. برای نگهداشتن نسبت مناسب این دو عنصر ممکن است مکمل فسفر توسط دامپزشک و یا مسئول تغذیه تجویز گردد.

    ● نتیجه گیری کلی:

    اثر منفی جفت ماندگی در باروریهای بعدی به دلیل تاخیر در ترمیم رحم و آندومتر کرونیک یکی از عوامل اصلی ناباروری است. برخی گاوهایی که دچار جفت ماندگی شده اند به علت فساد رحمی، التهاب دیواره های رحم، التهاب تخمدانها و التهاب مجاری تخمدانها و یا صدمات جدی وارد بر دیواره رحم ممکن است بطور دائمی نابارور گردند. در دامهایی که مبتلا به جفت ماندگی می شوند علاوه بر از دست رفتن سود اقتصادی به علت کاهش تولید شیر و تاخیر در بهبود رحم، تاخیر در آبستنی نیز موجب ضرر مالی بسیاری می گردد.

    قربان الیاسی زرین قبایی
    کارشناس ارشد پژوهشی مرکز تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی آذربایجان شرقی

اطلاعات موضوع

کاربرانی که در حال مشاهده این موضوع هستند

در حال حاضر 1 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربران و 1 مهمان ها)

مجوز های ارسال و ویرایش

  • شما نمیتوانید موضوع جدیدی ارسال کنید
  • شما امکان ارسال پاسخ را ندارید
  • شما نمیتوانید فایل پیوست کنید.
  • شما نمیتوانید پست های خود را ویرایش کنید
  •  
تبلیغات متنی : کیف لپ تاپ