میگوی بلو تایگر یک نژاد رنگی از میگوی ببری آسیای جنوب شرقی است که در طول سال ها تکثیر انتخابی با تاکید بر رنگ آبی که در برخی تکثیر های طبیعی پدید آمد ، ایجاد شده است. میگوی آبی ببری یک گونه از میگو های گرمسیری است که به طور معمول در کنار دریاچه ها و رودخانه ها و نهرهایی با جریان آرام یافت می شوند. این میگو ها در طول سال ها به دلیل رفتار ، رنگ زیبا و نگهداری آسانشان در بین آکواریوم داران بسیار رایج شده است.

میگو ی بلو تایگر در آکواریوم هایی با فیلتراسیون مناسب و پارامترهای ثابت آب همراه با میگوهای کوتوله (دارف) دیگر قابل نگهداری هستند. میگوهای بلو تایگر به عنوان گونه های مقاوم میگوهای دارف گرمسیری مطرح هستند که می توانند در آکواریوم هایی با آبزیان صلح طلب و یا در آکواریومی تنها با میگوهای دارف گرمسیری نگهداری شوند. آکواریوم هایی با سیستم فیلتراسیون کامل بیولوژیکی ،پارامترهای ثابت آب و با آبی که اندکی اسیدی است برای این میگو ها مناسب است. زمانیکه در آب قلیایی نگهداری می شوند ، عمر آنها کاهش می یابد و تولید مثل آنها نیز در این شرایط بعید است. هنگامیکه در آکواریومی با آب سبک و اندکی اسیدی نگهداری گردند ، نزدیک به دو سال عمر می کنند و همچنین میزان زاد و ولد بالایی خواهند داشت. آکواریوم هایی با گیاهان ، صخره ها و کنده ها که این میگو ها می توانند در آنها از جلبک هایی که به طور طبیعی رشد می کنند تغذیه نمایند و یا در هنگامی که احساس خطر می کنند پناه بگیرند برای نگهداری از آنها مناسب است. همانند سایر بی مهرگان ، میگوی بلو تایگر به مس بسیار حساس است. بنا بر این داروهای حاوی مس نباید در آکواریوم آنها مورد استفاده قرار گیرد.

میگو های بلو تایگر به آسانی تکثیر می شوند زیا نیازمندی های خاصی برای تکثیر خود ندارند و تاریخچه ی تکثیر موفقیت آمیز طولانی مدتی در محیط آکواریوم دارند. نیازهای اساسی برای تکثیر میگوی بلو تایگر ، آماده سازی آکواریومی با پارامترهای ثابت آب است که به خصوصیات محیطی زیر نزدیک باشد:
اسیدیته 6-7.25 ، دمای 20-24 درجه ی سانتیگراد و سختی 2 تا 10 dkh
در آخر ، تانک تکثیر باید حاوی حد اقل یک نر و یک ماده و با پارامترهای ذکر شده در بالا باشد تا مشکلی در تکثیر رخ ندهد.

میگو های ماده ی بلو تایگر بخش دمی بلند تر و عریض تری نسبت به نر ها دارند و روی هم رفته اندکی از نرها بزرگ تر هستند. میگوی بلو تایگر در طبیعت بیشتر وقت خود را برای تغذیه از جلبک ها و مواد پوسیده ی گیاهی که به کف دریاچه می آید سپری می کند. وقتی در محیط آکواریوم نگهداری شوند ، غذایی آنها شامل مقدار زیادی جلبک و مواد گیاهی می شود و به میزان کمتری از غذایی آنها به مواد غذایی پروتئینی اختصاص می یابد. اگر در آکواریوم به میزان کافی جلبک برای حمایت از کلنی میگو ها وجود ندارد می توان آنها را با سبزیجات آب پز ، ویفر ها و پلت های جلبکی زیر آبی و سایر غذاهای تجاری زیر آبی که برای ماهیان و بی مهرگان ساکن کف ساخته شده ، تغذیه نمود.