مسمومیت با آمونیاک

مسمومیت با آمونیاک را می توان به دو دسته ی حاد و مزمن تقسیم کرد:

مسمومیت حاد:

آمونیاک غیر یونیزه برای ماهی شدیدا سمی است . اولین نشانه ی مسمومیت با آمونیاک در ماهی بی قراری افزایش سرعت تنفس و آمدن به سطح آب می باشد . به تریج سرعت تنفس بیشتر شده و حرکات تشنجی آغاز می گردد.
ماهی ها نسبت به تحریکات خارجی به شدت واکنش نشان می دهند . برخی ماهیان می کوشند خود را به بیرون از آب پرتاب کنند. نهایتا ماهی به پهلو افتاده و دهان و سرپوشهای آبششی باز می مانند.

پوست ماهی رنگ پریده بوده و گتهی خونریزی هایی روی پوست ممکن است دیده شود . آبشش ها به شدت پرخون بوده و ترشح موکوس آن مقداری افزایش می یابد


مسمومیت مزمن:

در غلظت های کمتر در اثر مسمومیت ماهی تلف نمی شود ولی شرایط نا مناسبی برای زندگی ماهی محسوب می شود.
همچنین آمونیاک باعث ایجاد استرس در ماهی می گردد . به همین دلیل افزایش آمونیاک می تواند باعث کاهش ایمنی و کاهش تمایل ماهی به غذا شود که خود باعث مستعد شدن ماهی به بیماری های مختلف می گردد .

تشخیص و پیشگیری:

1. سیفون مرتب از بالا رفتن آمونیاک تا حدی جلوگیری می کند
2. استفاده ار فیلتر های بیولوژیک (فیلتر های بیولوژیکی فیلتر هایی هستند که در آنها بستری برای باکتری های نیتروموناس و نیترو باکتر فراهم هست و این باکتری ها در آنجا تشکیل کلنی میدهند)
3. استفاده از زئولیت باعث حذف آمونیاک می شود
4. رعایت اصول غذادهی در کاهش آمونیاک آب و جلوگیری از رسیدن آمونیاک به حد بحرانی بسیار اهمیت دارد.
جلوگیری از هدر رفتن غذا و نخوردن آن توسط ماهی افزایش دفعات غذا دهی و... تاثیر بسزایی دارند