به گزارش گروه بین الملل زیست نیوز، به گفته دانشمندان دریایی، شرایط اقیانوس های جهان سریع تر از آن چیزی که تصور می شود رو به وخامت است. در همین راستا، حتی شرایط اقیانوس ها وخیم تر از آن چیزی عنوان شده که در گزارش آب و هوایی ماه گذشته "هیئت بین دولتی تغییرات آب و هوایی" (IPCC) سازمان ملل آمده است. دانشمندان معتقدند سرعت و اثرات تغییرات اقیانوسی بزرگتر، سریعتر و قریب الوقوع تر از آن چیزی است که تا پیش از این ترسیم می شد و انتظار می رود پوشش یخ دریایی قطب شمال در فصل تابستان طی 25 سال آینده به طور کامل ناپدید شود.


مطالعه صورت گرفته توسط "برنامه بین المللی وضعیت اقیانوس ها" (IPSO) و "اتحادیه بین المللی حفاظت از طبیعت" (IUCN) که در نشریه "بولتن آلودگی دریایی" منتشر شده با IPCC از این نظر که اقیانوس ها بخش اعظم گرمای حاصل از دی اکسید کربن و دیگر گازهای گلخانه ای را جذب می کنند، همسو است.


اما مطالعه آنها نشان می دهد اثر این گرمایش هنگامی که با عوامل دیگر ترکیب می شود بسیار فراتر از آن چیزی است که تا پیش از این ارزیابی شده بود. از جمله عوامل دیگر می توان به کاهش سطوح اکسیژن به واسطه تغییرات آب و هوایی و ورود نیتروژن، انواع دیگر از آلودگی شیمیایی و صید بی رویه اشاره کرد.


به گفته پروفسور "آلکس راجرز" از دانشگاه آکسفورد و مدیر علمی IPSO، سلامت اقیانوس به نوعی در چرخه تباهی گرفتار شده و امروزه تغییراتی بزرگتر با آهنگی سریع تر رخ داده و زودتر از آن چیزی که انتظار می رود با اثرات آنها مواجه خواهیم شد. مطالعات اخیر به خوبی نشان داده اند که هر چه اجرای اقدام های پیشگیرانه را به تاخیر اندازیم هزینه هایی که در آینده باید بپردازیم، افزایش یافته و به ضرر و زیان هایی بزرگتر و حتی غیر قابل جبران منجر خواهد شد.


پیش بینی های صورت گرفته درباره میزان اکسیژن اقیانوسی کاهش بین یک تا هفت درصدی تا سال 2100 را نشان می دهند. این کاهش به دو صورت رخ می دهد: از طریق روند گسترده کاهش سطوح اکسیژن در اقیانوس های گرمسیری و مناطقی از شمالی اقیانوس آرام طی 50 سال گذشته و همچنین، به واسطه افزایش چشمگیر در هیپوکسی ساحلی (اکسیژن کم) مرتبط با اتروفیکاسیون، هنگامی که سطوح مواد مغذی بیش از اندازه به رشد و گسترش جلبک ها و پلانکتون ها منجر می شود. مورد نخست به واسطه گرمایش جهانی رخ داده و مورد دوم به واسطه افزایش مواد مغذی که توسط روان آب های کشاورزی و فاضلاب وارد آب های آزاد می شوند.


همچنین، دانشمندان نگران افزایش اسیدیته آب اقیانوس ها هستند که به معنای پیامدهای به شدت جدی برای حیات اقیانوسی و در سطحی بالاتر برای تامین مواد غذایی و حفاظت ساحلی محسوب می شود. بنابر گزارش اخیر "کمیسیون جهانی اقیانوس"، اسیدی شدن آب می تواند تا سال 2050 نیمی از اقیانوس منجمد شمالی را برای حیوانات صدفدار غیر قابل سکونت کند.
سطوح pH در عرض های جغرافیایی بالا سریعتر از هر منطقه دیگری در حال کاهش است زیرا دمای آب پایین تر بوده و آب اسیدی تر می شود. هنگامی که غلظت دی اکسید کربن اتمسفری به 450 تا 500 ذره در میلیون می رسد، صخره های مرجانی سریع تر از آن که توانایی رشد داشته باشند، دچار فرسایش و مرگ شده و برخی گونه ها منقرض خواهند شد. پیش بینی ها حاکی از آن هستند که غلظت دی اکسید کربن تا سال 2030-2050 به این سطح خواهد رسید. در ماه می امسال، غلظت دی اکسید کربن اتمسفری از سطح 400 ذره در میلیون عبور کرد.


در مطالعه اخیر، افزایش انتشار متان از بستر دریای قطب شمال نیز پیش بینی شده است. متان یکی از گازهای گلخانه ای مطرح پس از دی اکسید کربن بوده که از نظر گرمایی حداقل 23 درصد قوی تر از آن محسوب می شود. این مساله مشکلات سطوح اکسیژن کمتر را در پی خواهد داشت.


عامل مشکل آفرین دیگر صید بی رویه اعلام شده است. بر خلاف برخی ادعاهای موجود، مدیریت شیلات همچنان در توقف روند کاهش گونه های کلیدی و در معرض خطر ناتوان بوده و به زیست بوم ها آسیب وارد می کند. در سال 2012، سازمان خوار و بار جهانی (فائو) اعلام کرد که 70 درصد جمعیت ماهی های جهان به صورت ناپایدار مورد بهره برداری قرار گرفته اند.


به گفته دانشمندان، دولت های جهان باید به سرعت میزان انتشار دی اکسید کربن را در راستای محدود کردن افزایش دما به کمتر از دو درجه سانتیگراد کاهش دهند. آنها معتقدند اهداف کاهش انتشار کربن فعلی برای تضمین بقای صخره های مرجانی و مقابله با آثار بیولوژیکی اسیدی شدن آب اقیانوس ها کافی نیستند. همچنین، مدیریت شیلات باید به صورت بهتر انجام گرفته و زیرساخت های کارآمدتری به کار گرفته شوند.