اسب آندلوسی که به عنوان اسب خالص اسپانیایی یا PRE (پورا راسا اسپانیولا) شناخته می شود نژادی از اسب است که در ایبرین پنینسولا پرورش یافته است. اجداد این اسب هزاران سال در ایبرین پنینسولا وجود داشتند. اسب اندلوسی از قرن پانزدهم به عنوان یک نژاد خاص شناخته می شد، و ترکیب ظاهری آن با گذشت قرن ها تغییر زیادی نکرده است. مهارت و توانایی اسب نژاد آندلوسی به عنوان اسب جنگی در طول تاریخ مشهور بوده و این نوع اسب همواره مورد توجه اشراف و نجیب زادگان قرار گرفته است. پادشاهان سراسر اروپا از اسب اسپانیایی برای سواری وو نگهداری استفاده می کردند و دولت اسپانیا از این اسب به عنوان ابزاری دیپلماتیک بهره می برد. در قرن نوزدهم میلادی تعداد این اسب ها به علت جنگ، بیماری و آمیزش با اسب های نژادهای دیگر به میزان چشمگیری کاهش پیدا کرد، و با اینکه در اواخر قرن نوزده تلاش هایی برای بازیابی این نژاد صورت گرفت اما این روند کاهشی تا اوایل قرن بیستم ادامه یافت.
صادرات اسب آندلوسی تا دهه 1960 ممنوع شد، اما از آن زمان به بعد این نژاد در سراسر جهان گسترش یافت – اگرچه تعداد جمعیت این اسب هنوز محدود است. در سال 2003 بیش از 75000 راس اسب آندلوسی زنده در کل جهان به ثبت رسیده است.
اسب آندلوسی یال و دم پرپشت، بلند، محکم و ضخیم و در عین حال زیبا و با شکوهی دارد. رنگ غالب این نوع اسب خاکستری است، اگرچه به رنگ های متعدد دیگری هم دیده می شود. اسبهای آندلوسی به داشتن هوش زیاد، حساسیت فوق العاده و تعلیم پذیری معروفند. اسب های مختلفی تحت عنوان آندلوسی یا PRE با هم رقابت می کنند، اما از نظر تعریف نژاد آندلوسی و PRE، خلوص نژادی و مشروعیت مالکیت نسب نامه با هم تفاوت دارند. حداقل یک پرونده قضایی از سال 2010 برای تعیین مالکیت نژادنامه PRE اسپانیایی در حال فعالیت است.
اسب اندلوسی ارتباط نزدیکی با اسبهای لوسیتانوی پرتغالی دارد، و برای تولید بسیاری از نژادهای دیگر نیز، به ویژه در اروپا و آمریکا، مورد استفاده قرار گرفته است. نژادهایی که اجداد اندلوسی دارند شامل بسیاری از اسب های خونگرم اروپا و همچنین نژادهای نیمکره غربی مثل آزتک می باشند.
اسب نژاد اندلوسی در طول قرن های رشد و پرورش به خاطر قدرت و بنیه خوبش مورد توجه بوده است. این اسب ها در ابتدا برای درساژ کلاسیک، درایوینگ، گاوبازی، و کار مورد استفاده قرار می گرفتند. اسب های اندلوسی امروزی برای فعالیت های متعدد سوارکاری از جمله درساژ، پرش نمایشی و درایوینگ مورداستفاده قرار می گیرند. از این اسب به وفور در فیلم های سینمایی و به ویژه در عکس های تاریخی استفاده می شود و در آثار حماسی تخیلی نیز آنها را زیاد می بینیم.
ویژگی های اسب اندلوسی
اسبهای آندلوزین یا اندلوسی با قد بین 157 تا 168 سانتی متر اس***** زیبا با ترکیبی قدرتمند هستند. سر اسب اندلوسی طول متوسط و نیمرخی تقریبا صاف با اندکی برآمدگی دارد. نیمرخ های بیش از حد محدب و مقعر در مورد این نژاد مقبول نیست و در نمایشگاه های نژادهای اسب به عنوان یک نکته منفی در نظر گرفته می شود. گردن اسب اندلوسی بلند و پهن است و به سر کتف خوش تراشی ختم می شود. اسب اندلوسی سینه پهن، پشت کوتاه، ران های پهن و قدرتمند، و کفل کاملا گرد دارد. پاهای این نوع اسب معمولا تمیز است و احتمال وجود عیب و ایراد یا آسیب در ناحیه پاهایش نادر است. دم و یال اسب اندلوسی پرپشت و بلند است، اگرچه پاهایش موی اضافی ندارد. اسب های اندلوسی غالبا رام و مطیع اما در عین حال باهوش و حساس هستند. وقتی با احترام با آنها رفتار شود، سریع یاد می گیرند، به خوبی واکنش می دهند وهمکاری خوبی با انسان دارند.
وقتی برای اولین بار اسب اندلوسی پرورش داده شد بیشتر رنگ های معمول اسب در آن دیده می شد، از جمله حالت خالدار. اما امروزه حدود 80 درصد اسب های اندلوسی به رنگ خاکستری هستند. از 20 درصد باقیمانده، تقریبا 15 درصد کهر و 5 درصد مشکی، سمند، پالومینو (طلایی) یا کرنگ هستند. رنگ های دیگر مثل برنزه یال و دم مشکی (buckskin)، صدفی، یا بور (بدن کرم رنگ با پوست صورتی و چشمان آبی یا توسی) در اندلوسی ها به ندرت روی می دهد، اما رنگ هایی است که برای مرکز بین المللی اسب اندولزین و لوسیتانو مورد قبول است.
حرکات اسب اندلوسی وسیع، بلند، وزین و آهنگین و هماهنگ بوده، و حرکت رو به جلو و دایره وار کامل او با هم در تعادل است. استانداردهای ثبت این نژاد اسب، بلند نکردن کامل دست و پا، آهنگ نامنظم حرکات، و گوشه رفتن های اضافی (حرکات جانبی پاها از ناحیه زانو به پایین) را در مورد این نژاد مورد قبول نمی داند. اسب های اندلوسی به خاطر چابکی و سرعت یادگیری حرکات دشوار مثل مجموعه های حرکتی پیشرفته یا گرداندن کفل معروفند.
یک مطالعه در سال 2001 به مقایسه ویژگی های حرکتی اسب های اندلوسی، عرب و انگلو عرب در حالت یورتمه پرداخت. در این مطالعه معلوم شد که اسب های اندلوسی حرکت اُورترک را کمتر بکار می برند (میزان کمتر قرار گرفتن پای پشت در جلوی جای سم پای جلو) اما انعطاف بیشتری در مفاصل هر دو پای پشت و جلو نشان می دهند، و حرکات آنها با نحوه راه رفتن بلند و با وقار مخصوص این نژاد همخوانی دارد. مولفین این مطالعه اینگونه نظر دادند که این نحوه حرکت در حالت یورتمه اسب های این نژاد می تواند در موفقیت آنها به عنوان یک اسب مخصوص سوارکاری و درساژ تاثیرگذار باشد.
تاریخچه نژاد اسب اندلوسی
پرورش اولیه
"نجیب ترین اسب جهان، زیباترین اسبی که می تواند وجود داشته باشد. روحیه ای قوی و شوق فراوان دارد و بسیار مطیع است؛ باوقارترین یورتمه و بهترین حرکات را در یورتمه دارد، چهار نعلش شکوهمندترین است، و دوست داشتنی ترین و آرام ترین اسبهاست؛ مناسب ترین اسب برای یک پادشاه در روزهای شادی اش.
ویلیام کاوندیش، دوک نیوکاسل، 1667
نژاد اسب اندلوسی از اسب های ایبری اسپانیا و پرتغال به وجود آمده است و نامش از محل نشات گرفتن این نژاد، ناحیه اسپانیایی اندالوزیا (اندلوس)، برگرفته شده است. نقاشی های غارها نشان می دهد در منطقه ایبرین پنینسولا از 20000 تا 30000 سال قبل از میلاد اسب وجود داشته است. با اینکه رای دو آندرید، تاریخ شناس پرتغالی، این فرضیه را مطرح کرد که نژاد باستانی سورایا از اجداد نژادهای ایبریایی جنوبی و از جمله اسب اندلوسی بوده است، اما مطالعات ژنتیک با استفاده از DNA میتوکندری نشان می دهد اسب سورایا بخشی از شاخه ژنتیک است که از بیشتر نژادهای ایبریایی کاملا مجزاست.
در طول تاریخ نژادهای اسب ایبریایی تحت تاثیر افراد و فرهنگ های بسیار متنوعی قرار گرفته اند که منطقه اسپانیا را به اشغال درآورده بودند، از جمله اقوام سلت، قرطاجیان (حوالی تونس)، رومیان، قبیله های مختلف آلمانی و مغربی ها. اسب ایبرین از زمانهای قدیم (450 سال قبل از میلاد) به عنوان یک اسب جنگی توانمند شناخته می شد. بررسی هایی که روی DNA میتوکندری اسب اندلوسی امروزی ایبرین پنینسولا و اسب بارب آفریقای شمالی انجام شد شواهد متقاعد کننده ای مبنی بر این ارائه کرد که هردو نژاد از تنگه جبل الطارق عبور کرده اند و برای پرورش اسب ا هم آمیخته شده اند که باعث شده بر خط خونی یکدیگر تاثیر بگذارند. بنابراین نژاد اندلوسی می تواند اولین اسب "خونگرم" (warmblood) اروپایی بوده باشد؛ ترکیبی از اسب های سنگین اروپایی و اسب های سبکتر شرقی. بعضی از قدیمی ترین نسب نامه های تاریخ ثبت شده اروپا توسط راهبان کارتوزین حفظ شد که قرن 13 میلادی آغاز آن است. از آنجا که این راهبان می توانستند بخوانند و بنویسند، و بنابراین قادر بودند اطلاعات دقیقی را حفظ کنند، بعضی از نجیب زادگان – به ویژه در اسپانیا – مسئولیت پرورش اسب را به آنها می دادند. مزارع پرورش اسب اندلوسی در اواخر قرن 15 میلادی در صومعه های کارتوزین در شهرهای شری (شهری قدیمی در اندلوس)، سویل و کازلا شکل گرفت.
کارتوزی ها در اندلوس با استفاده از اسب های اصیل ژنه اسپانیایی، اسب هایی قدرتمند و سنگین برای حکومت کاستیل تولید کردند. تا قرن 15 میلادی اسب اندلوسی تبدیل به یک نژاد مجزا شد، و برای تولید نژادهای دیگر اسب مورد استفاده قرار می گرفت. این اسب ها برای استفاده سواره نظام نیز مورد توجه ویژه بودند. با اینکه در قرن های 16 و 17 میلادی اسب های اسپانیایی هنوز به شکل نهایی اسب اندلوسی امروزی نرسیده بودند، ویلیام کاوندیش، دوک نیوکاسل، اسب اسپانیایی اندلس را "شاهزاده" دنیای اسب ها نامید، و اعلام کرد که این اسب ها "به طرز تکان دهنده ای باهوشند". اسب ایبریایی تبدیل به "اسب سلطنتی اروپا" شد و در بسیاری از دربارها و آکادمی های سوارکاری، از جمله موسسات اتریش، ایتالیا، فرانسه و آلمان دیده می شد. در آغاز قرن 16 میلادی، در دوره های چارلز پنجم (1500-1558) و فیلیپ دوم (1556-1581)، اسب های اسپانیایی بهترین اسب های جهان دانسته می شدند. حتی در اسپانیا اسب های با کیفیت عمدتا تحت مالکیت طبقه ثروتمندان بودند. در طول قرن شانزدهم تورم و افزایش نیاز به اسبهای کاری و نظامی باعث شد قیمت اسب ها تا حد زیادی بالا رود. اسب های اندلوسی که همیشه گران قیمت بود حتی از این هم گران تر شد، و اغلب پیدا کردن اسب این نژاد برای خرید به هر قیمتی ناممکن بود.
انتشار نژاد اسب اندلوزین
دولت اسپانیا اسب های اسپانیایی را به عنوان ابزاری دیپلماتک نیز در حد گسترده پرورش و انتشار داد، که هم اسب ها و هم حقوق صادرات را برای شهروندان نظر کرده و همچنین برای دیگر اعضای سلطنتی به همراه داشت. در آغاز قرن 15 میلادی، اسب اسپانیایی در حد وسیعی در سرتاسر منطقه مدیترانه انتشار پیدا کرد و در کشورهای اروپای شمالی شناخته شد، اگرچه در آنجا داشتن این نوع اسب نامعمول تر و پرهزینه تر بود. با گذشت زمان پادشاهان سراسر اروپا، از جمله تک تک پادشاهان فرانسه از فرانسیس اول تا لویی شانزدهم، پرتره هایی سوار بر اسب های نوع اسپانیایی از خود تهیه کردند. پادشاهان فرانسه، از جمله لویی سیزدهم و لویی چهاردهم، علاقه خاصی به اسب اسپانیایی داشتند؛ مسئول اصطبل هنری چهارم، سالمون دو لا برو، در سال 1600 گفت: "من از میان بهترین اسبها مقام برتر را به اسب اسپانیایی می دهم، چون این اسب زیبا ترین، نجیب ترین، با وقار ترین و جسورترین اسبهاست."
در قرن 12 میلادی واردات اسب های جنگی از اسپانیا و پرتغال به انگلستان آغاز شد، و این واردات تا قرن پانزدهم ادامه داشت. تا سال 1576، اسب های اسپانیایی یک سوم اسب های پرورشی سلطنتی انگلیس را در مالمزبری و تاتبری تشکیل می دادند. قرن 17 میلادی اوج محبوبیت اسب های اسپانیایی در انگلستان بود؛ زمانی که اسب ها به صورت آزاد از اسپانیا وارد می شدند و تبادل آنها بین خانواده های سلطنتی به عنوان هدایا معمول بود. با پیدایش نژاد اسب توبرد، پس از نیمه دوم قرن 18 میلادی علاقه مردم به اسب اسپانیایی کاهش پیدا کرد. فاتحان اسپانیایی قرن شانزدهم اسب اسپانیایی سوار می شدند، به ویژه اسبایی که متعلق به اندلوس بودند، و اسب های اندلوسی امروزی از همین نژاد اصیل نشات گرفته اند. آغاز قرن 16 (سال 1500 میلادی) اسب های اسپانیایی در مزارع پرورش اسب سانتو دومینگو وجود داشتند، و این سرآغاز تولید نژادهایی از اسب اسپانیایی بود که در آمریکای شمالی و جنوبی وجود دارند. بسیاری از کاوشگران اسپانیایی قرن 16 به بعد، اسب های اسپانیایی را برای استفاده به عنوان اسب جنگی و بعدها نیز برای پرورش اسب با خود همراه می کردند. تا سال 1642، اسب اسپانیایی به اصطبل های شاهزاده جورج راکوزی ترنسیلوانیایی در مولداویا رسید.
قرن نوزده تا امروز
اسب های اسپانیایی امروزی با وجود تاریخچه باستانی شان، همگی نوادگان تعداد اندکی از اسب هایی هستند که به واسطه دستورات مذهبی در قرون 18 و 19 میلادی پرورش داده شدند. سیلی از خط خونی نژاد اسب سنگین که در قرن شانزدهم وارد عرصه شد باعث تضعیف بسیاری از خطوط خونی اسب شد؛ تنها نژادهایی که تحت پرورش انتخابی قرار داشتند دست نخورده باقی ماندند و اسب های اندلوسی امروزی از همانها نشات گرفته اند. در طول قرن نوزدهم، نژاد اندلوسی به علت دزدیده شدن بسیاری از اسب ها یا تصاحب آنها در دوران جنگ (شامل جنگ اورانژها، جنگ پنینسولا و سه جنگ کارلیست) در معرض خطر قرار گرفت. لشگر مهاجم ناپلئون نیز اسب های زیادی را از این سرزمین دزدید. با این وجود یک گله بزرگ اسب اندلوسی از دست مهاجمین پنهان نگه داشته شد و بعد از آن برای احیای این نژاد ارزشمند مورد استفاده قرار گرفت. در سال 1822، پرورش دهندگان اسب تصمیم گرفتند نژاد نورمان را به خط خونی اب اندلوسی اضافه کنند، همانطور که بعدها نژاد عرب با این نژاد درآمیخت. این کار تا حدی به این خاطر انجام گرفت که افزایش ماشینی شدن و تغییر نیازهای ارتش مستلزم وجود اسب هایی با سرعت بالاتر در ارتش سواره نظام و اسب هایی بزرگ جثه تر برای کشیدن درشکه های تجهیزات و اسلحه بود. در سال 1832، یک اپیدمی جمعیت اسب های اندلوسی را به شدت تحت تاثیر قرار داد و در پی آن تنها یک گله کوچک از این نژاد در یک مزرعه پرورش اسب در صومعه کارتوجا باقی ماند. در طی قرون 19 و 20، پرورش دهندگان اروپا، به ویژه آلمانی ها، توجه خود را از پرورش اسب اندلوسی و ناپلی به پرورش اسب های تروبرد و خونگرم برگردادند، که باعث شد جمعیت اسب اندلوسی هر چه بیشتر کاهش پیدا کند. علیرغم این تغییر در علاقه پرورش دهندگان، پرورش نژاد اندلوسی به تدریج احیا شد و در سال 1869، بازار اسب سویل (که در اصل توسط رومیان راه اندازی شده بود) پذیرای بین ده تا دوازده هزار اسب اسپانیایی شد. در اوایل قرن بیستم، پرورش نژاد اسب اسپانیایی توجه بیشتری به نژادهای دیگر اسب معطوف داشت، به ویژه اسب های کاری مثل نژاد عرب، تروبرد، ترکیب این دو نژاد و همچنین ترکیب آنها با نژاد اندلوسی. اسب اندلوزین خالص مورد علاقه پرورش دهندگان یا نظامیان نبود، و همین باعث شد تعداد آن کاهش چشمگیری یابد.
صادرات اسب اندلوسی از اسپانیا در سال 1962 آغاز شد. اولین اسب های اندلوسی در سال 1671 به استرالیا وارد شدند، و در سال 1973 انجمن اسب اندلوسی استرالیا برای ثبت نام این اسب ها و نوادگان آنها تاسیس شد. مقررات سرسخت قرنطینه سالها مانع ورود خون جدید اندلوزین به استرالیا شد، اما در سال 1999 مقررات ساده تر شد و بیش از 6 راس اسب جدید وارد این کشور شد. خطوط خونی اسب ایالات متحده نیز به اب های وارداتی وابسته است و در حال حاضر می توان خط خونی همه اسب های اندلوسی آمریکا را مستقیما تا نسب نامه های پرتغال و اسپانیا پیگیری کرد. در حال حاضر حدود 4500 راس زنده در ایالات متحده وجود دارد، و انجمن بین المللی اسب اندلوسی و لوسیتانو (IALHA) هر سال حدود 400 کره جدید را برای این کشور به ثبت می رساند. این اعداد نشان می دهد که اسب اندلوزین نژادی نسبتا نادر در ایالات متحده است. در سال 2003، 75,389 راس اسب زنده در نسب نامه ثبت شد، و این تعداد حدود 66 درصد اسبهای موجود در اسپانیا را تشکیل می دهد. در قرن 21 تعداد جمعیت این نژاد رو به افزایش بوده است.
تاثیر نژاد انلوزین بر نژادهای دیگر
فعالیت های نظامی جهانی اسپانیا بین قرن های 14 تا 17 میلادی مستلزم تعداد زیاد اسب بود، بیشتر از تعدادی که مادیان های بومی اسپانیا قادر به تولید آن بودند. علاوه بر این، فرهنگ اسپانیا نیز مستلزم داشتن ارتش سواره نظام سوار بر نریان بود و هرگز از مادیان ها یا اسب های اخته شده برای ارتش استفاده نمی شد. به همین دلایل، نریان های اسپانیایی با مادیان های بومی بسیاری از کشورهای دیگر جفت می شدند که باعث شد هر کجا که برده می شدند خطوط خونی خود را در نژاد اسب های آن سرزمین باقی می گذاشتند، به ویژه در مورد نژادهای دیگر اروپایی.
به خاطر تاثیر آخرین خانواده های هابسبرگ که هم در اسپانیا و هم در دیگر کشورهای اروپایی حکومت می کردند، نژاد اسب اندلوسی با اسب های اروپای مرکزی و کشورهایی مثل بلژیک، هلند، لوکزمبورگ، فرانسه و آلمان درآمیخته شد، و به همین علت ارتباط نزدیکی با بسیاری از نژادهای حاصل دارد، از جمله نژادهای نیپولیتان، گرونینژن، لیپیزانر و کلادروبر. اسب های اسپانیایی از قرن 16 به بعد در حد گسترده در درساژ کلاسیک آلمان مورد استفاده قرار می گرفتند. بر همین اساس این اسبها روی بسیاری از نژادهای اسب آلمان تاثیر گذاشتند، از جمله نژاد هانوورین، هولشتاین، ایست فریزین و اولدنبرگ. نژادهای هلندی مثل فریزین و گلدرلند، و همچنین نژادهای دانمارکی مثل فردریکسبورگ و ناپستروپر نیز به مقدار قابل توجهی از نژاد اسب اسپانیایی تاثیر پذیرفته اند.
اسب های اندلوزین تاثیر چشمگیری بر ایجاد نژاد آلتر ریل (شاخه ای از نژاد لوسیتانو) و آزتک (نژاد اسب متعلق به مکزیک که از ترکیب نژاد اندلوسی با نژاد کوارتر امریکایی و نژاد کریولو حاصل شده) داشته اند. اجداد اصیل (ژنه) نژاد اندلوسی اسب اسپانیایی کلونیال را نیز در امریکا پایه گذاری کردند، که مبنای بسیاری از نژادهای اسب در آمریکای شمالی و جنوبی شد.
نامگذاری و ثبت اسب اندلوسی
از گذشته تا کنون نژادهای اسب سرتاسر اروپا در اصل به نام منطقه ای که در آن تولید شدند شناخته می شوند. بنابراین، اصل اصطلاح "اندلوسی" یا "اندالوزین" صرفا اشاره به اسب هایی داشته است که متعلق به منطقه اندلس از اسپانیا بوده اند. به همین صورت نام "لوسیتانو" (نژادی از اسب پرتغالی که شباهت زیادی به اسب اندلوسی دارد) از سرزمین لوسیتانو (نام رومی باستان برای پرتغال) برگرفته شده است.
اسب اندلسی در طول تاریخ به نام های اسب ایبری زینی (Iberian saddle horse) (اسبی که برای سواری با زین مناسب است)، اسب ایبری جنگی ، اسب اسپانیایی، پرتغالی، پنینسولار، اکستریمنو (Extremeno) (اکستریمادورایی)، ویلانوز (Villanos) (اسب وحشی)، زاپاتا (Zapata)، و زامارانوز (Zamaranos) شناخته می شده است. عنوان "پرتغالی" به همان نوع اسبی بر می گردد که امروزه به نام "لوسیتنو" می شناسیم، در حالیکه عناوین "پنینسولار"، "اسب ایبری زینی" و "اسب ایبری جنگی" کلا به اسب هایی اطلاق می شود که متعلق به پنینسولای ایبری بوده اند. نام "اکستریمنو" به اسب های اسپانیایی ایالت اکستریمادورای اسپانیا گفته می شود، و "زاپاتا" یا "زاپاترو" اسب های متعلق به خانواده اسب پروری زاپاتا بوده اند. عنوان "ویلانو" گاهی برای اسب های اندلوسی امروزی نیز به کار برده شده است، اما در اصل به اسب های سنگین دو خون متعلق به کوه های شمال ژان (Jean) گفته می شده است. اسب کارتوزین که به نام اندلوسی کارتوزین یا کارتوجانو نیز شناخته می شود، یکی از انواع اسب اندلوسی است و خود یک نژاد مجزا به حساب نمی آید. یکی از لقب های اسب اندلوسی "اسب شاهان" است. در بعضی منابع بیان شده است که اسب اندلوسی و لوسیتانو از نظر ژنتیک یکی هستند و تنها تفاوت آنها کشوری است که در آن متولد می شوند.
امروزه در بسیاری از مناطق، پرورش، نمایش و ثبت اسب های اندلوسی و لوسیتانو تحت نظارت ادارات ثبت یکسان است. به عنوان نمونه یکی از آنها "انجمن بین المللی اسب اندلوسی و لوسیتانو" (IALHA) است که در حال حاضر بزرگترین سازمان ثبت احوال اسب اندلوسی در جهان به شمار می رود. سازمانهای دیگر مثل "انجمن پرورش دهندگان اسب خالص اسپانیایی در اسپانیا" (ANCCE)، از اصطلاح "پورا راسا اسپانیولا" یا PRE برای اشاره به اسب خالص و اصیل اسپانیایی هم در اسپانیا و هم در کل جهان استفاده می کنند. در بیشتر نقاط جهان، "اندلوسی" و “PRE” نژادی یکسان دانسته می شوند، اما موضع عمومی ANNCE این است که اصطلاحات "اندلوسی" یا "لوسیتانو" تنها به اسب های دوخون گفته می شود که از نظر ANNCE اسب هایی هستند که کیفیت و خلوص کامل ندارند و فاقد سند یا ثبت رسمی نسب نامه اسپانیایی هستند.
اسب خالص اسپانیایی
اصطلاح "پورا راسا اسپانیولا" (Pura Raza Española) یا PRE به معنی "اسب اسپانیایی خالص" است که توسط ANNCE، یک سازمان خصوصی، و همچنین وزارت کشاورزی اسپانیا در مورد این نوع اسب به کار برده می شود. ANNCE از هیچ یک از نام های "اندلوسی" یا "لوسیتانو" استفاده نمی کند، و تنها اسب هایی را به ثبت می رساند که خط خونی خاص قابل شناسایی داشته باشند. علاوه بر این، همه اسبهای پرورشی باید تحت فرایند ارزیابی قرار بگیرند. ANNCE در سال 1972 تاسیس شد. وزارت کشاورزی اسپانیا ANNCE را واحد معرفی کننده پرورش دهندگان و مالکین اسب خالص اسپانیایی در کل جهان و نیز مدیر اجرایی نسب نامه های این نژاد می داند. ANNCE به عنوان انجمن بین المللی مادر برای ثبت اسب های همه پرورش دهندگان سراسر جهان به عنوان PRE فعالیت می کند.
گروهی دیگر به نام موسسه اسب خالص اسپانیایی (Foundation for the Pure Spanish Horse) یا انجمن جهانی PRE (PRE Mundial) سیستم ثبت احوال دیگری در کنار ANNCE برای ثبت PRE ایجاد کرده است. این سیستم جدید مدعی است نژاد همه اسب های ثبت شده این موسسه به نسب نامه اصلی Cria Caballar (شاخه ای از وزارت دفاع اسپانیا به مدت 100 سال که نسب نامه های اسبهای خالص اسپانیایی را حفظ می کرد) بر می گردد. بنابراین،PRE Mundial تاکید دارد که سیستم ثبت این موسسه معتبرترین و اصیل ترین سیستم فعلی در جهان است.
کاربردهای اسب اندلوزین
اسب اندلوسی در طول قرنها همواره برای اهداف ورزشی و قهرمانی انتخاب شده است. در قرن 17 میلادی، کاوندیش در مورد مسابقات اسبدوانی چند کیلومتری گفت: "[اسب های اندلوسی] بسیار سریعتر از دیگر اسب های شناخته شده در آن زمان بودند و با اینکه تعداد زیادی مسابقه اسبدوانی برگزار می شد، اما ندیدیم که اسبی بتواند حتی به آنها نزدیک شود." در سال 1831، از اسب های پنج ساله انتظار می رفت بتوانند مسافت چهار یا پنج لیگ (حدود 19 تا 24 کیلومتر) را بدون تغییر سرعت چهارنعل برود. در سال 1925 ارتش پرتغال از اسب ها انتظار داشت "40 کیلومتر راه در یک زمین ناهموار را با حداقل سرعت 10 کیلومتر بر ساعت بپیمایند، و زمین مسطح 8 کیلومتری را در حالی که بار حداقل 70 کیلویی را حمل می کنند با سرعت حداقل 800 متر بر دقیقه بتازند"، و ارتش اسپانیا نیز معیارهای مشابهی داشت.
اسبهای نژاد اندلوزین از همان ابتدای تاریخشان هم برای سوارکاری و هم برای کار و حمل و نقل مورد استفاده قرار می گرفتند. اسب اندلوسی یکی از اولین نژادهایی بود که برای درساژ کلاسیک مورد استفاده واقع شد، و هنوز هم در رقابت های بین المللی درساژ مقام می آورد. در بازی های المپیک سوارکاری 2002، دو اسب اندلوسی در تیم اسپانیایی برنده مدال برنز درساژ حضور داشت، تیمی که در المپیک تابستان سال 2004 توانست به مدال نقره دست یابد. امروزه پرورش انتخابی این نژاد برای تامین نیاز روزافزون به چنین اسبی در درساژ کلاسیک رو به افزایش است. اما به لحاظ تاریخی اسب های اندلسی به عنوان اسب مزرعه نگهداری می شدند که به ویژه برای کار با گاومیش های ایبری که به پرخاشگری معروفند مناسب بوده اند. اسب اندلوسی از نظر کاربردش در گاوبازی سوار معروف بوده و هست. مادیانهای این نژاد در گذشته برای la trilla مورد استفاده قرار میگرفت؛ مراسم خرمن کوبی غلات در اسپانیا که تا دهه 1960 انجام می شد: مادیان ها، که بعضی باردار بودند و یا کره شان نیز در کنارشان بود، تمام طول روز را به یورتمه رفتن روی غلات می گذراندند. این مراسم علاوه بر این که یک فعالیت سنتی مزرعه داری بود، آزمایشی برای میزان مقاومت، قدرت و رغبت مادیان ها نیز به شمار می رفت.
امروزه اسب های اندلوسی برای پرش نمایشی، سواری تفریحی وسترن و بسیاری از درجات دیگر نمایش اسب مورد استفاده قرار می گیرند. " تراولر"، نشانه بخت دانشگاه کالیفرنیای جنوبی، اسبی از نژاد اندلوسی است. ترکیب ظاهری نمایشی و برجسته اسب اندلوسی با گردن قوس دارش، باعث محبوبیت این نژاد برای استفاده در فیلمها، به ویژه آثار حماسی و تخیلی قدیمی شده است. اسب اندلوسی در فیلم های متعددی از گلادیاتور گرفته تا مصاحبه با یک دراکولا و از سارق گور لارا کرافت: گهواره زندگی تا بی باک استفاده شده است. این اسب در حماسه های تخیلی مثل ارباب حلقه ها، شاه آرتور و رابین هود نیز مورد استفاده بوده است. در سال 2006، مجسمه نریان اندولسی در حالت سردست زدن (روی دو پا) در حالی که دون ژوان دو اونات، فاتح مکزیکی، بر آن سوار است، به عنوان بزرگترین اسب نقره ای جهان بازسازی شد. در حال حاضر این تندیس با 11 متر ارتفاع در شهر الپسو (El Paso) واقع در ایالت تگزاس قرار دارد. ترجمه: زینب شاهدی

منبع : سایت آندریا ماریا زیلینگر