اسم علمی: Musa spp
موز در ایران در جنوب از ساحل خلیج فارس و دریای عمان از بندر عباس تا چا بهار در بلوچستان میباشد زمان دقیق ورود موز به ایران مشخص نیست ولی در سال 1348 تقریبا 5000 پاجوش موز از پاکستان وارد ایران شد
موز دارای ارقام مختلفی است ارقام پا کوتاه نسبت به سرما مقاوم تر هستند موز ساقه اصلی نداشته و دارای بافت اسفنجی و برگها به هم چسبیده واز قسمت طوقه برگ ها به صورت تجمعی به وجود می آورند میوه موز سرشار از پتاسیم و کلسیم است
موزهایی که برگهای دارند که حاشیه برگها ی آنها زرد است و برگهای بریده بریده میشوند دچار کمبود پتاسیم شده اند
میوه موز را بصورت نارس برداشته و در هنگام نقل و انتقالات با اضافه کردن گاز اتیلن باعث باعث رسیدن آنها میشوند همچنین با گذاشتن چند سیب درختی کنار موز باعث رسیدن موزها میشود
نیازها




نور:به نور شدید و فراوان احتیاج دارد

دما:بهترین درجه حرارت برای رسیدن موز 19 درجه است و بیشتر آن باعث لک شدن پوست میوه میشود درجات کمتر موجب رسیدن نادرست گوشت موز میشود

آبیاری:آبیاری موز باید منظم باشد و از فواصل زمانی 36-70 ساعت نباید تجاوز کند

رطوبت:قبل از رسیدن موزها 85% و پس از اتمام رسیدگی باید به 75% تقلیل یابد

تغذیه:کود سبز و کود حیوانی در بستر شنی

خاک:زمینهای شنی سبک و قابل نفوذ مناسب است

تکثیر: موز به واسطه پا جوش در کنار درخت مادری تکثیر میشود