پانگولین یا پولک*پوست یا مورچه*خوار پولک*دار جانوری است از راسته پولک*پوست*سانان (Pholidota). در این راسته تنها یک خانواده یعنی پولک*پوستان (Manidae) و تنها یک سرده یعنی پولک*پوست*ها (Manis) وجود دارد هر هشت گونه موجود از پانگولین در این سرده قرار می*گیرند.
پانگولین*ها بر روی پوست خود فلس*هایی از جنس کراتین دارند و تنها پستاندارانی هستند که چنین نوع از پوشش بدن را دارا هستند. پولک*پوست*ها در مناطق گرمسیری آفریقا و آسیا زندگی می*کنند و نام پانگولین از زبان مالای گرفته شده و به معنی «جمع*شونده رو به بالا» است.
این جانوران شب*زی هستند و از حس بویایی قوی خود برای یافتن حشرات در شب استفاده می*کنند. پانگولین*ها بیشتر روز را به خوابیدن می*گذرانند و به هنگام خواب رو به بالا می*غلتند و به صورت گلوله*ای در خود جمع می*شوند.
فلس*های پانگولین همه جای بدن او به*جز شکم و سمت داخلی بازوهایش را می*پوشاند. پولک*پوست*ها به هنگام احساس خطر خود را مانند جوجه*تیغی جمع می*کنند و تنها کفتار و گربه*سانان بزرگ قادر به نفوذ به پوشش فلسی آن*ها هستند.
پولک*پوست*ها در خوردن مورچه*ها و موریانه*ها تخصص دارند و زبانی دراز و باریک دارند که با بزاقی چسبناک پوشیده شده*است. پولک*پوست*ها دندان ندارند و غذا در معده قوی آن*ها خرد و گوارده می*شود. پانگولین*ها گوش هم ندارند یا گوش*هایی کوچک در برخی از آن*ها دیده می*شود. پاهای جلوی آن*ها کوتاه و نیرومند است که برای کندن زمین به*کار می*رود.
گونه*هایی از پانگولین*ها بر روی زمین زندگی می*کنند و گونه*ای نیز درخت*زی است که این گونه دمی قوی برای گرفتن تنه و شاخه*ها دارد. پولک*پوست*ها جانورانی تک*زی هستند و معمولا تنها یک فرزند به دنیا می*آورند. به هنگام خطر، پانگولین مادر، فرزندش را به بغل می*گیرد و خود را به*دور او گلوله می*کند. پولک*پوست*های کودک، پس از دو سال آماده جفت*گیری هستند.

















منبع: ویکیپدیا