معرفي عشقي هاي مهرانه

[sepideh]

سلام دوستم

وراجي عشقم رو ديدي؟ تازه اين يه كمش بود. تازگي ها ياد گرفته اسم برادر زاده ام رو صدا ميكنه. تا ميبينتش شروع ميكنه ميگه مهشيد. انقدر هم بامزه شين رو ميگه كه دلم ميخواد لهش كنم

كلاغه همه ي عشق من بود و هست

يه بار يكي از اقوام اومده بود خونمون.هي سر به سر كلاغه ميگذاشت و اذيتش ميكرد. گفتم نكن بچه ام رو اذيت ميشه. گفت تو اذيتش ميكني كه زندانيش كردي. گفتم من زندانيش نكردم. كلاغه به ميل خودش مونده. هرموقع دوست داشت ميتونه بره

اگه واقعا كلاغه به ميل خودش رفته هيچ اشكالي نداره. من هرجور كه خودش راحت تره و خوشحاله راضي ام

مهرانه منم همش همینو به خودم میگم که جوجو که رفت من لیاقتشو نداشتم . اصلا نمیخوام جلوتو بگیرم و بگم نه اینجوری نیست چون خودم بدترم

کلاغ با طوطی فرق میکنه اما این حرف فامیلتون منو یاد حرف استاد یوگا م انداخت . قبلا برای پرکنی جوجو و اینکه چجوری حساسیت خودم رو به این مسئله کم کنم خیلی کمکم کرده بود . همش به من میگفت اینقدر وابسته نباش یا میگفت آزادش کن تو محدودش کردی ولی من که نمیتونستم از جوجو جدا شم تنها کاری که تونستم بکنم این بود حساسیتم به پرکنیش رو کم کنم و بذارم راحت باشه . وقتی جوجو مرد و عکساشو تو فیــس بوک و خبر مرگش رو دید . فهمید چقدر باید داغون شده باشم . شروع کرد به گذاشتن مطالبی راجع به دوست داشتن .. (که البته برای هرکسی قابل قبول نیست .من هم فقط قبول دارم تا حالا نتونستم اجراش کنم ) تو یکی از مطالبش گفت دوست عزیز من وقتی طوطی رو تو خونه حبس کردی دلیلش این نیست که دوستش داری ، دلیلش اینه که تو علاقه خودت به اون رو دوست داری . از این وابستگی و دوست داشتن خوشت میاد برای همین نمیخوای آزادش بذاری برای همین محدودش میکنی.طوطی جاش تو خونه نیست باید پرواز کنه ... حرفش جالب بود اما وقتی طوطی ها تو اسارت هستن همه نمیتونن شرایط خوبی براش فراهم کنن اگه دست یکی از ماها نباشن دست فروشنده ها هستن که.. واقعا دلم براشون میسوزه . وقتی میتونن تو طبیعت باشن و زندگی و مرگ طبیعی داشته باشن باید دست ما محدود بشن و به خاطر اشتباهان ما بمیرن .

[مهرانه]

مهرانه منم همش همینو به خودم میگم که جوجو که رفت من لیاقتشو نداشتم . اصلا نمیخوام جلوتو بگیرم و بگم نه اینجوری نیست چون خودم بدترم

کلاغ با طوطی فرق میکنه اما این حرف فامیلتون منو یاد حرف استاد یوگا م انداخت . قبلا برای پرکنی جوجو و اینکه چجوری حساسیت خودم رو به این مسئله کم کنم خیلی کمکم کرده بود . همش به من میگفت اینقدر وابسته نباش یا میگفت آزادش کن تو محدودش کردی ولی من که نمیتونستم از جوجو جدا شم تنها کاری که تونستم بکنم این بود حساسیتم به پرکنیش رو کم کنم و بذارم راحت باشه . وقتی جوجو مرد و عکساشو تو فیــس بوک و خبر مرگش رو دید . فهمید چقدر باید داغون شده باشم . شروع کرد به گذاشتن مطالبی راجع به دوست داشتن .. (که البته برای هرکسی قابل قبول نیست .من هم فقط قبول دارم تا حالا نتونستم اجراش کنم ) تو یکی از مطالبش گفت دوست عزیز من وقتی طوطی رو تو خونه حبس کردی دلیلش این نیست که دوستش داری ، دلیلش اینه که تو علاقه خودت به اون رو دوست داری . از این وابستگی و دوست داشتن خوشت میاد برای همین نمیخوای آزادش بذاری برای همین محدودش میکنی.طوطی جاش تو خونه نیست باید پرواز کنه ... حرفش جالب بود اما وقتی طوطی ها تو اسارت هستن همه نمیتونن شرایط خوبی براش فراهم کنن اگه دست یکی از ماها نباشن دست فروشنده ها هستن که.. واقعا دلم براشون میسوزه . وقتی میتونن تو طبیعت باشن و زندگی و مرگ طبیعی داشته باشن باید دست ما محدود بشن و به خاطر اشتباهان ما بمیرن .

دقيقا همين طوره كه ميگي

منم هربار كه عكسهاي كلاغه رو نگاه ميكنم از اينكه از زندگي طبيعيش جدا شده بود و مجبور بود تو يه خونه محبوس باشه واقعا دلگير ميشم. هزار بار خودم رو سرزنش ميكنم كه كاش وقتي بزرگ تر شده بود يه جوري آزادش ميكردم. تمام تلاشم رو هم كردم كه بتونه پرواز كردن رو ياد بگيره تا حداقل بتونه از خودش بيشتر محافظت كنه ولي نشد.هرچند از ته دلم نميخواستم از پيشم بره و تمرين هاي پرواز هم يه جورايي واسه اين بود كه عذاب وجذان خودم رو كم كنم

الان كه رفته اصلا حس خوبي ندارم. نه به خاطر اينكه پيشم نيست فقط به خاطر اينكه نميدونم چه بلايي سرش اومده. ترسم از اينكه كه نكنه يه بچه ي شيطون گرفته باشدش و اذيتش كرده باشه. نكنه يه آدم بي فرهنگي اونو گرفته باشه و انداخته باشه تو قفس و هزار تا فكر ديگه . . .

گاهي كارهايي ميكنيم به اسم دوستي ولي در حاليكه بدترين ظلم رو داريم در حق طرف مقابل انجام ميديم . . .

[nima1041]

دقيقا همين طوره كه ميگي

منم هربار كه عكسهاي كلاغه رو نگاه ميكنم از اينكه از زندگي طبيعيش جدا شده بود و مجبور بود تو يه خونه محبوس باشه واقعا دلگير ميشم. هزار بار خودم رو سرزنش ميكنم كه كاش وقتي بزرگ تر شده بود يه جوري آزادش ميكردم. تمام تلاشم رو هم كردم كه بتونه پرواز كردن رو ياد بگيره تا حداقل بتونه از خودش بيشتر محافظت كنه ولي نشد.هرچند از ته دلم نميخواستم از پيشم بره و تمرين هاي پرواز هم يه جورايي واسه اين بود كه عذاب وجذان خودم رو كم كنم

الان كه رفته اصلا حس خوبي ندارم. نه به خاطر اينكه پيشم نيست فقط به خاطر اينكه نميدونم چه بلايي سرش اومده. ترسم از اينكه كه نكنه يه بچه ي شيطون گرفته باشدش و اذيتش كرده باشه. نكنه يه آدم بي فرهنگي اونو گرفته باشه و انداخته باشه تو قفس و هزار تا فكر ديگه . . .

گاهي كارهايي ميكنيم به اسم دوستي ولي در حاليكه بدترين ظلم رو داريم در حق طرف مقابل انجام ميديم . . .

من فکر نکنم براش اتفاقی افتاده یا بیفته
اگه من بودم میبردمش تو دل جنگلهای ابشار ویسادار (رضوانشهر گیلان) یک منطقه محافظت شده حیواناته که واقعا بهشت خدا رو زمینه رهاش میکردم تا بره پیشه هم نوعاش و اونجا تشکیله خانواده بده
اهالیه اون محل و نگهبان هایی که داره از درختها و پرنده ها و حیوانات مراقبت میکنند
ایکاش این مناطق زمینه کاشت ارزن و ... داشت که اینطوری پرنده های زیادیو میتونست تو دل خودش جا بده