گرمایش جهانی باعث ناپدید شدن موجودات اقیانوس ها شده است

[hr1367]

هشدار: موجودات دریایی در آب*های اقیانوس حل می*شوند!

انتشار دی*اکسید کربن، علاوه بر گرمایش زمین، باعث افزایش اسیدیته آب*های اقیانوس*ها شده است. این تغییر باعث شده در برخی نقاط، پوسته*های سخت مرجان*ها و صدف*های نرم*تنان دچار خوردگی غیرعادی شود.

در سال*های اخیر، بالاخره، بحث*ها بر سر لزوم کنترل انتشار گازهای کلخانه*ای و به خصوص دی*اکسید کربن در مجامع بین*المللی بالا گرفته است. پیش از این،* محققین بسیاری، پیامدهای این روند را گوشزد کرده بودند، اما به دلایل متفاوت،* هنوز هم اقدامات موثری در این زمینه صورت نگرفته است. حالا، روز به روز، شاهد تاثیرات این روند بر روی زمین،* جانوران و حتی زندگی خود انسان*ها هستیم. از جمله مواردی که به تازگی اعلام شده، آسیب دیدن موجودات دریایی بر اثر افزایش بی*سابقه اسیدیته آب*های زمین است.
به نظر می*رسد که در بخش کوچکی از اقیانوس جنوبی، صدف حلزوم*های دریایی در حال حل شدن است. نتایج بررسی*های اخیر نشان می*دهد که حیات موجودات دریایی، مدت زمانی است که در حال آسیب دیدن بر اثر اسیدی*شدن آب اقیانوس*ها است، پدیده*ای که انسان،* مسئول و مسبب آن است

به گزارش نیوساینتیست، گراینت تارلینگ از موسسه بریتانیایی مطالعه قطب جنوب واقع در کمبریج انگلستان به اتفاق همکارانش، در اوائل سال 2008/ 1387، دسته*ای از حلزون*های دریایی آزاد در اقیانوس جنوبی به نام پتروپادها را گرفته و مورد بررسی قرار دادند. آن*ها با استفاده از میکروسکوپ الکترونی، به این نتیجه رسیدند که لایه خارجی صدف*های سخت این موجودات، نشانه*هایی از خوردگی غیرطبیعی روی خود دارد.
در واقع دی*اکسید کربنی که ما انسان*ها هر روز در اتمسفر زمین منتشر می*کنیم، تنها باعث گرمایش زمین نمی*شود. بلکه همزمان، شیمی اقیانوس*ها را هم تغییر می*دهد. دی*اکسید کربن در آب حل می*شود و اسید کربنیک تولید می*کند که باعث می*شود آب اقیانوس،* کم*تر اسیدی*تر باشد. در حال حاضر، pH آب اقیانوس*ها، حدود 0.1 در قرن کم*تر می*شود، سرعتی که طی 300 میلیون سال اخیر بی*سابقه بوده است.
اندازه*گیری*های آزمایشگاهی نشان می*دهد که موجوداتی که پوسته*های سخت دارند، مانند مرجان*ها یا نرم*تنان دریایی، از اسیدی شدن آب اقیانوس آسیب می*بینند. این موجودات برای ساختن پوسته*های محکم خود، از آب، کربنات کلسیم می*گیرند، اما وجود اسید کربنیک بیشتر در آب،* به معنای وجود یون*های هیدروژن بیشتر در آب است. یون*های هیدروژن با یون*های کربنات واکنش نشان می*دهند و در نتیجه مانع از این می*شوند که این یون*ها، کربنات کلسیم تشکیل بدهند. کمبود آراگونیت
در این میان، آسیب*پذیرترین موجودات، آن*هایی هستند که صدف*ها و یا پوشش سخت خود را کاملا از آراگونیت می*سازند، مثل همین پتروپادها. آراگونیت شکلی از کربنات کلسیم است که نسبت به بالا رفتن میزان اسیدی*بودن محیط خارجی بسیار حساس است. شواهد موجود نشان می*دهد که تا سال 2050/ 1429، در اغلب اقیانوس*های زمین، کمبود شدید آراگونیت وجود خواهد داشت.
در حال حاضر، آراگونیت هنوز در بسیاری از اقیانوس*های زمین،* به نسبت فراوان است، اما تارلینگ حدس می*زند که برخی نقاط همین حالا هم از این کمبود متاثرشده*اند.
وی آب*های اقیانوس را در نزدیکی جنوب جورجیا بررسی کرد،* جایی که آب*های عمیق به سطح می*آیند. این آب به طور معمول، آراگونیت کمی دارد که بدان معنا است که آب*های سطحی،* دارای مواد معدنی کمی هستند، اما تا به حال، میزان این ماده در این آب*ها مشکل*ساز نبوده است. حالا با افزوده شدن تاثیر اسیدی*شدن آب*های اقیانوس به این منطقه، اوضاع تغییر کرده و بررسی*های تارلینگ نشان می*دهد که میزان مواد معدنی در آب*های این منطقه به طرز خطرناکی پایین آمده است.
به گفته تارلینگ، مناطق تهی*شده از آراگونیت هنوز نادر و محدودند، اما تا سال 2050/ 1429، ممکن است بسیار گسترده و وسیع شده باشند. اقیانوس*های قطبی سریع*تر از سایر آب*ها تغییر خواهند کرد و با اختلاف زمانی چند دهه کوتاه، آب*های مناطق حاره*ای هم این تغییرات را در خود نشان خواهند داد. تارلینگ در این*باره می*گوید: «بسته*های آب*های خالی از این مواد معدنی بزرگ*تر و بزرگ*تر خواهند شد تا روزی که به هم برسند و همه جا را فرا بگیرند.»
توبی تیرل از مرکز ملی اقیانوس*نگاری واقع در ساوتامپتون انگلستان بر این باور است که خالی شدن آب*ها از آراگونیت، در اقیانوس قطب شمال زودتر از اقیانوس قطب جنوب اتفاق خواهد افتاد. به گفته وی، همین حالا هم تاثیرات این کاهش را در مناطقی از سواحل شمالی مثلا کانادا می*توان دید.
اما راه چاره چیست؟ آیا می*توان این موجودات و در مجموع اقیانوس*ها را نجات داد؟ درست مانند مسئله گرمایش زمین و نجات بسیاری از گونه*ها،* از جمله خودمان، چاره تنها و تنها به کاهش انتشار گازهای گلخانه ای توسط انسان وابسته است. البته پیش از این افرادی پیشنهاد کرده*اندکه برای نجات اقیانوس و موجودات ساکن در آن، از تاثیرات اسیدی*شدن آب*ها،* چندین تن آهک به دریا ریخته شود. پیشنهاددهندگان این راهکار، امیدوار بودند بتوان از این طریق، اسیدیته آب اقیانوس را به تعادل برگرداند، اما به گفته تیرل، این کار به احتمال زیاد عملی و مفید نیست، چرا که میزان آهکی که باید در آب ریخته شود و البته هزینه*های آن، بسیار هنگفت است. به علاوه، *کسی نمی*داند تاثیرات جانبی چنین راه*حلی چه خواهد بود.

منبع: خبرآنلاین

[shamim]

خدای من اصلا نمیتونم دنیارو بدون این موجودات تصور کنم تو خشکی یه جور دارن از بین میرن تو دریا یه جور دیگه