علائم آرتروز و بیماری دژنراتیو مفصلی (DJD) اسب














بهترین راه پیشگیری از آرتروز و بیماری دژنراتیو مفصلی اسب که باعث نقص حرکتی اسبها می شود این است که علائم آن را در همان مراحل ابتدایی شناسایی کنیم. اما این علائم بسیار ظریف هستند و شناختن آنها نیاز به مهارت زیادی دارد.
برای تشخیص زود هنگام این عارضه ها صاحب اسب باید همواره در مورد نشانه هایی مثل تورم خفیف و اندکی داغ شدن مفصل هشیار باشد، و صرفا به دنبال علائمی مانند لنگش نباشد؛ چرا که زمانی که اسب دچار لنگش می شود دیگر از مراحل ابتدایی بیماری گذشته و بیماری در مراحل پیشرفته قرار دارد که درمان را سخت تر می کند.

از نشانه های دیگری که دنیای اسب می خواهد به عنوان هشداری درمورد شروع آرتروز در اسب به شما یادآور شود، تغییر در رفتار یا عملکرد اسب است، از جمله این که اسب اخیرا نسبت به تغییر وضعیت راه رفتن اکراه دارد، به خوبی هدایت نمی شود، با فرمانهای سوارکار هماهنگ نیست یا در هنگام پرش بی میلی نشان می دهد. همه این نشانه ها می تواند حاکی از آغاز بیماری مفصلی اسب باشد.
با اینکه خطر ایجاد آرتروز و DJD در همه اسب ها وجود دارد، اما عواملی هست که باعث افزایش احتمال بروز این نوع بیماری های مفصلی می شود و مالک اسب باید به خوبی از آنها آگاه باشد.

اسبی که دچار انحراف پا است یا سمش انحراف به درون یا بیرون دارد فشار نامتعادلی روی مفاصلش وارد می کند. مثلا در اسبی که انحراف سم به بیرون دارد، مفاصل coffin، بخولق، مچ و زانوی او فشار زیادتری را تحمل می کند. این فشار نامتوازن باعث می شود مفاصل مستعد التهاب شده و بافت نرم آنها دچار آسیب شود و همچنین غضروف مفصلی به صورت نامتوازن ساییده شود. و همه اینها منجر به DID می شود.
علاوه براین، اسبها نیز درست مانند انسانها در سنین بالا بیشتر در معرض ابتلا به آرتروز قرار می گیرند. مفاصل اسب از زمان تولد تا سن دو سالگی سریعتر از آنکه ساییده شود رشد می کند. پس از دو سالگی از سرعت رشد غضروف کاسته می شود تا اینکه سرعت رشد آن با سرعت ساییدگی نرمال آن تقریبا برابر می گردد. پس از 15 سالگی اسب، سرعت ساییدگی غضروف از سرعت رشد و جایگزینی آن بیشتر می شود. همین امر موجب می شود در این سنین غضروف باریکتر شود و درنتیجه تماس دو استخوان افزایش یافته و به آسیب مفصل بینجامد. عامل دیگری که موجب افزایش احتمال آسیب مفصلی در سنین بالا در اسب می شود این است که تاندون ها و لیگامنت ها به تدریج انعطاف خود را از دست می دهند. در نتیجه آسیب پذیری آنها در مقابل پارگی بیشتر می شود که خود می تواند عامل ناپایداری مفصل و افزایش التهاب در آن شود.
از آنجا که هر مفصل و هر اسب خصوصیات منحصر به خود را دارند و واکنش آنها به آسیب اندکی با هم متفاوت است، تشخیص علائم اولیه مشکلات مفصلی دشوارتر می شود. با این حال ابتدایی ترین نشانه های بیماری مفصلی معمولا تورم و داغ شدن مفصل مبتلا، درد در هنگام خم کردن مفصل، و درجات مختلف لنگش می باشد.

وقتی دامپزشک اسب شما را معاینه می کند، معمولا یورتمه رفتن او را هم در خط مستقیم و هم در مسیر دایره ای در یک سطح سخت مشاهده می کند. همچنین ممکن است از بی حسی موضعی برای بلوک های عصبی، یا از روشهای اشعه ایکس، اولتراساند و نمونه گیری از مایع مفصلی برای تحلیل وضعیت مفصل اسب استفاده نماید. معینات آرتروسکوپیک نیز ممکن است انجام شود که طی آن یک اسکوپ نرم خیلی کوچک به مفصل داخل می شود و آسیب های احتمالی آن را بررسی می کند.
وقتی دامپزشک مفصل آسیب دیده را شناسایی کرد، معمولا آزمایشات اشعه ایکس مجدد برای بررسی بیشتر و تعیین میزان آسیب دیدگی را تجویز می کند. این کار باعث می شود وجود آسیب ها و بیماری های مفصلی دیگر نیز تشخیص داده شود، از جمله شکستگی، وجود جسم خارجی و یا شلی قطعات استخوان.

اختصاصی دنیای اسب

منبع: Horses and horse training, care, tack, and supply info.