درون زایی
از ویکی پدیا، دانشنامهٔ آزاد
درون زایی به حاصل تولید مثل در نتیجه جفت گیری دو والد که با هم ارتباط ژنتیکی دارند، گفته می شود. این امر باعث افزایشهوموزیگوسیتی می گردد که خود افزایش احتمال ابتلای فرزند به دگرهٔ باخته یا ویژگی های نامطلوب و آسیب زا را در پی دارد. درون زایی در کل باعث کم شدن توانایی زیستی در جمعیت می شود، چیزی که از آن با نام تنزل درون زایی یاد می شود.
پرورش دهندگان احشام اغلب تولید مثل و آمیزش جانوران خود را زیر نظر می گیرند تا جلوی ایجاد ویژگی های ناپسند در جمعیتشان را بگیرند. در دانش اصلاح نباتات، نمونه*های به دست آمده از درون زایی برای تولید خطوط دورگه به منظور بهره گیری از اثرات هتروزیساستفاده می شوند. درون زایی در گیاهان همچنین به شکل گرده پراکنی بر خود نیز صورت می گیرد.
نتایج
درون زایی درون یک جمعیت می تواند باعث اثرات فنوتیپی ژن های زیان بار چیره بسیار گسترده تری از آنچه اغلب تصور می شود، گردد.[۱]در نتیجه، نخستین نسل جانوران درون زاده دارای بیشترین احتمال در ابتلا به یکی از کمبودهای زیر هستند:
- کم شدن توانایی باروری هم در اثر کم شدن میزان اسپرم و هم کاهش کیفیت آن
- افزایش بیماری های ژنتیکی
- نامتقارن شدن پخش اعضا و ویژگی های نمایی بر و درون بدن
- کم شدن نرخ تولد
- نرخ بیشتر مرگ ومیر نوزادان
- رشد جمعیت کمتر
- جثه بزرگتر در بزرگ سالان
- اختلال در کارکرد دستگاه ایمنی
انتخاب طبیعی از راه ایجاد خزانه ژنی آن نمونه هایی را که ویژگی های بالا را داشته باشند، از میان می برد. از این رو تعداد زیادی از نسل نخست درون زاده ها موفق به زنده ماندن بیشتر برای رسیدن به تولید مثل نمی شوند. در گذر زمان، عواملی همچون جفت گزینیهدف دار و یا عوامل طبیعی در محیط، جلوی ادامه حیات ویژگی های ناپسند را خواهند گرفت.
منابع
- ↑ Griffiths، Anthony J. F.، Jeffrey H. Miller و David T. Suzuki. An introduction to genetic analysis. New York: W. H. Freeman، ۱۹۹۹. ۷۲۶-۷۲۷. شابک ۰-۷۱۶۷-۳۷۷۱.