اسب یا اسپ پستانداری است از خانواده اکوئیدا است که از دیرباز در زمینه های کشاورزی، ترابری و همچنین در جنگ ها بسان ابزاری برای حرکت تند و ضربه زدن به سیستم های دفاعی دشمن بهره می بردند.
نام اسب همواره با واژه هایی مانند چابکی همراه بوده است. پیشینیان برای اسب های خود احترام بسیاری قائل بودند به گونه ای که صاحب اسب، نیاکان اسب نژادین خود را تا ۱۲ نسل پشت می دانست و به هنگام مرگ اسبش به شدت غمگین می شد. همچنین اسب را جانوری نجیب نیز می شناسند. ولی در هنگام خشم اسب نزدیکی به او بسیار خطرناک است.
تاریخ تکامل اسب ها هنوز به طور دقیق مشخص نمی باشد. به طور مثال، زمان جدا شدن گونه های الاغ(اکووس آسینوس)، اسب های وحشی (اکووس فروس) و گورخر ها و اسب های اهلی (اکووس کابالوس) معلوم نیست. همچنین مشخص نیست گونهٔ اسب های اهلی حاصل انتخاب طبیعی هستند یا انتخاب مصنوعی توسط انسان. قدیمی ترین سنگواره های مربوط به این گونه به هفت هزار سال پیش از میلاد باز می گردند. ابتدا اسب به منظور تهیهٔ غذا شکار می شده است، ولی به مرور زمان انسان آن را به فرمان خود در آورد و برای تهیهٔ شیر و گوشت، و نیز حمل و نقل، آن را پرورش داد. قدیمی ترین آثار رام کردن اسب ها در اروپای شرقی، شمال قفقازی و آسیای مرکزی یافت شده اند. پرورش و تربیت اسب ها به مرور زمان اهمیت ویژه ای یافت و انسان به درساژ و اصلاح نژاد پرداخت.
منبع : ویکی پدیا